ဂမၺီရ - ေရေမ်ာတုံး

၁၃၆ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ေႏွာင္းတန္ခူးလျပည့္ေန႕(၃ဝ.၃.၁၉၉၉)က စာေရးသူသည္ အမွတ္(၁၂)၊ စံကားဝါလမ္းရွိ တိပိဋက နိကာယေက်ာင္း ေတာ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။
အေၾကာင္းမွာ နိကာယသာသနာေတာ္ ထြန္းကားေရးအသင္း ၏ ယခုႏွစ္ စာေအာင္ဘြဲ႕ရ တိ/နိ-က သံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ေလွ်ာက္ စာပို႔ရန္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိကာယသာသနာေတာ္ထြန္း ကားေရး အသင္းၾကီး၏ ႏွစ္စဥ္ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကအလုပ္ ျဖစ္၏။
အႏုနာယက ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼပိယ က်ိန္းေနသည္ထင္ သျဖင့္ ထိုစဥ္က ပိဋကတ္ ႏွစ္ပံုကြဲေအာင္(ယခု တိပိဋကဓရ၊ တိပိဋက ေကာဝိဒ၊ ရမၼာဝတိဆရာေတာ္) ဘဒၵႏၲဣႏၵပါလကို ဖူးေျမာ္ရန္ သူ႔အခန္း သို႔ သြားသည္။ ဦးဣႏၵပါလ၏ အခန္းထဲတြင္ သက္ေတာ္ဝါေတာ္ၾကီး ဆရာေတာ္တစ္ပါးကို ေတြ႕ရေလသည္။ အာဂႏၲဳ ဘုန္းၾကီးမွန္း သိသာ သည္။
ဦးဣႏၵလထက္ သက္ေတာ္ဝါေတာ္ၾကီး ျဖစ္ေသာ အာဂႏၲဳ ဆရာေတာ္ၾကီးကို အရင္ ဦးခ်ကန္ေတာ့ရသည္။
'' အရွင္ဘုရား၊ ဘယ္ကပါလဲ ဘုရား '' ဟု ေမးေလွ်ာက္ရာ-
'' ဦးဣႏၵတို႔ အရပ္ကပါ ''
ဟု အမိန္႔ရွိသည္။
'' ဒါဆို မန္က်ည္းကြ်န္းကေပါ့ ဘုရား ''
'' မဟုတ္ပါဘူး ဒကာၾကီး၊ ဘုန္းၾကီးက စကုကြ်န္းကပါ ''
'' ဘုရား ...''
ဆရာေတာ္ဆီမွ စကုကြ်န္း ဟူေသာ စကားကို ၾကားလိုက္ရ သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ စိတ္ထဲမွာ ခ်က္ခ်င္း စကုကြ်န္းႏွင့္ ပက္သက္၍ ငယ္စဥ္က အံ့ၾသဖြယ္ရာ အံ့ၾသဖြယ္သရဲ ၾကားမီခဲ့ရသည္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရသြားသည္။
'' အရွင္ဘုရောစးားကို ဖူးခြင့္ရတာ တပည့္ေတာ္အတြက္ အလြန္ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ အေၾကာင္းထူးတစ္ခုပါ ဘုရား ''
'' ဘယ္လို ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲလဲ ဒကာၾကီး ''
ဆရာေတာ္က မီမီကို အံ့ၾသသလို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
'' တပည့္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္တုန္းက အရွင္ဘုရောစးားတို႔ စကုကြ်န္းမွာ အလြန္ ထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ၾကားခဲ့ရဖူးပါ တယ္ ဘုရား၊ အဲဒါ တကယ္ပဲလားဆိုတာ သိခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္ခြင့္ျပဳပါ ဘုရား ''
မီမီက ဤမွ် ေလွ်ာက္တင္႐ံုႏွင့္ ဆရာေတာ္ကလည္း ဘာဆို တာ ခ်က္ခ်င္း သိသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္(၄ဝ)ေက်ာ္ခန္႔က ရခိုင္ျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ဟိုးေလးတစ္ေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္က -
'' အဲဒီတုန္းက ဘုန္းၾကီး ဆယ့္ခုႏွစ္သား ကိုရင္ဝတ္နဲ႔ေပါ့'' ဟု အမိန္႔ရွိသည္။
ဦးဣႏၵပါလ ကလည္း -
'' ဘုန္းၾကီး ဒီဒကာက စာေရးဆရာ၊ ဘုန္းၾကီးတို႔ ငယ္ငယ္ တုန္းက အဲဒီ စကုကြ်န္းအေၾကာင္းကို စံုစံုလင္လင္သာ ေျပာျပလိုက္ပါ ''
ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့ၿပီး စာေရးသူအား အခ်ိဳရည္တစ္ဘူး ခ်ေပးထားကာ အျပင္သို႔ ကိစၥရွိ၍ ၾကြသြားခဲ့ေလသည္။
'' အဲဒီ အေၾကာင္းက ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုျဖစ္သြားပါသလဲ ဘုရား ''
'' အိမ္း -ဒကာၾကီးက စာေရးဆရာဆိုေတာ့ စံုစံုေစ့ေစ့ ေျပာျပပါမယ္ ''
ဟု အမိန္႔ရွိကာ ေအာက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ကို အစအဆံုး မိန္႔ၾကားေျပာျပပါသည္။

ဂ ဂ ဂ
ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ရောစးမ္းၿဗဲၿမိဳ႕နယ္ထဲတြင္ စကုကြ်န္း၊ မန္းက်ည္း ကြ်န္း၊ ရဲကြ်န္း၊ တိုက္ကြ်န္း၊ ပန္းတင္ကြ်န္း၊ ေဗာင္းကြ်န္း စသျဖင့္ ကြ်န္း ေပါင္း အေျမာက္အမ်ား ရွိသည္။ ထိုကြ်န္းမ်ားအားလံုးမွာ ေရပတ္လည္ ဝိုင္းထားေသာ ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ထဲက ကြ်န္းမ်ား ျဖစ္သည္။ ကြ်န္းတိုင္းလိုလိုတြင္ သံုး႐ြာ၊ ႏွစ္႐ြာ၊ တစ္႐ြာ စသျဖင့္ လူေန႐ြာမ်ား ရွိၾကသည္။
တစ္ေန႔တြင္ စကုကြ်န္းရွိ ဝံလက္ေမာ္႐ြာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္မွ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ကုဋီ(ေရအိမ္) တက္လို၍ ေက်ာင္းေအာက္သို႔ ဆင္လာသည္။ ကုဋီႏွင့္ ေက်ာင္းမွာ ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္၊ သံုးဆယ္ခန္႔သာ ေဝး၏။
ကုဋီတက္ၿပီး ျပန္အထြက္တြင္ ထြက္၍ မရေတာ့။ကုဋီတံခါး ကို အျပင္က တစ္စံုတစ္ေယာက္ တြန္းပိတ္ထားသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ တြန္း ဖြင့္သည္။ ခါတိုင္းေန႔ေတြလို တြန္းဖြင့္၍ ဘယ္လိုမွ မရ ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခါ ဆရာေတာ္က အတြင္းမွ တံခါး႐ြက္ကို ထုၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေအာ္ေခၚရသည္။ ဘုန္းၾကီး ေအာ္ေခၚေနသံ ၾကား သျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေျပးလာၾကာရာ ကုဋီနားေရာက္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ကုဋီအနားသို႔ အေရာက္မွာ တံခါးက အလိုလို ပြင့္သြားသည္။
'' ဟ- ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဒီတံခါးက အျပင္က မင္းတုန္း ကန္႔လန္႔လည္း မရွိဘဲနဲ႔။ ငါဆြဲဖြင့္ေနတာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ ဖြင့္လို႔ကို မရဘူး။ အျပင္က တစ္ေယာက္ေယာက္ တြန္းထားသလို ရွိတာနဲ႔ မင္းတို႔ ကို ေအာ္ေခၚရတာ ''
'' တပည့္ေတာ္တို႔လည္း မေလွ်ာက္တက္ပါ ဘုုရား၊ ေစာေစာ က ကုဋီနားမွာလည္း ဘယ္သူမွ မရွိပါလား ဘုရား ''
ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆရာေတာ္ကို အမွန္အတိုင္း ေလွ်ာက္ ၾကသည္။
'' ေအးဟ၊ အဆန္းပါလား ''
ဆရာေတာ္က ဤမွ်သာ အံ့ၾသသလို ညည္းတြားၿပီး ေက်ာင္း ေပၚတက္လာသည္။
ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ဘံုဆင့္(ေဇတဝန္) ေပၚက ဘုန္းၾကီးေျခရင္းသို႔ ခဲတစ္လံုး က်လာသည္။
ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းဘံုဆင့္ ေဇတဝန္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္သည္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မျမင္ရ။ ဆရာေတာ္ ေမာ့ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဘံုဆင့္ေပၚက ခဲတစ္လံုး ေနာက္ထပ္ က်လာျပန္သည္။ ထိုက်လာေသာ ခဲတစ္လံုးက ငံုးဥေလာက္ ရွိသည္။ ဆရာေတာ္ ကိုယ္ေပၚကိုေတာ့ မထိ။
'' ဟ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဒီေန႔ အဆန္းခ်ည္းပါလား။ ေဇတဝန္ေပၚက ခဲေတြခ်ည္း က်ေနပါလား ''
ဆရာေတာ္ စိတ္ထဲ သံသယ တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္လာသျဖင့္ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာလိုက္မီသည္။
ဆရာေတာ္၏ ေအာ္ေျပာလိုက္သံကို ၾကားသျဖင့္ ေက်ာင္း သားမ်ား ေက်ာင္းေပၚ ေျပးတက္လာၾကသည္။
'' ဒီမွာ ဒီမွာ၊ ေတြ႕ၾကလားေဟ့။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ခဲလံုးေတြ ေမာင္တို႔။ အေပၚဘံုဆင့္ ေဇတဝန္ေပၚက က်က်လာတာဟ။ ဘံုဆင့္ေပၚ ဘယ္သူရွိပါလိမ့္ ''
ေက်ာင္းၾကမ္းျပင္ေပၚက ခဲလံုးေတြကို တစ္ေယာက္တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးစီ ငံု႕ေကာက္လိုက္ၾကၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားမွာလည္း တအံ့တၾသ ႏွင့္ ဘံုဆင့္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္ၾကသည္။
ဘံုဆင့္ေပၚမွာ ဘာမွ မျမင္ရ။ ေက်ာင္းသားအားလံုး ေက်ာင္း ေပၚေရာက္လာၾကခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ ခဲလံုးေတြ မက်လာေတာ့။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ အမိန္႔ရွိသည္ကိုပင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက မယံုသလို သံသယ ျဖစ္သြားၾကသည္။
ဒီလိုႏွင့္ ညေနေစာင္းတြင္ ဆရာေတာ္က အေပါ့အပါးသြား ရန္ ကုဋီ သြားဝင္ျပန္ရာ ျပန္အထြက္တြင္ အျပင္ရွိ တစ္စံုတစ္ဦးက တြန္း ပိတ္ထားျပန္ရာ ဖြင့္မရောစးျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို လွမ္း၍ ေအာ္ေခၚ ၾကရျပန္သည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းေပၚက ေျပးဆင္းလာၾကမွ ကုဋီ တံခါးက အလိုလို ပြင့္သြားျပန္သည္။
ကုဋီတံခါး အျပင္ဘက္တြင္ သစ္သားဂ်က္၊ ကန္႔လန္႔၊ မင္းတုပ္ဆို၍လည္း ဘာမွ မရွိသျဖင့္ ဆရာေတာ္က -
'' ဟ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဒီေန႔ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းပါ လား ေမာင္တို႔ ''
ဟု မိန္႔ၾကားကာ ေက်ာင္းေပၚ ျပန္တက္လာျပန္သည္။
ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းဘံု ဆင့္ေပၚက ခဲလံုးေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ က်လာျပန္သည္။ ဤတစ္ ခါမွာေတာ့ ေဇတဝန္ေပၚက က်လာေသာ ခဲလံုးမ်ားအား ေက်ာင္းသား မ်ားကပါ ႐ိုးတိုးရိပ္တိပ္ ျမင္လိုက္ၾကရသည္။ မေၾကာက္ေသာ ေက်ာင္း သားၾကီး သံုးေလးေယာက္က ျမည္တြန္၍ ေက်ာင္းဘံုဆင့္ အေပၚ တြယ္ တက္ၾကည့္ၾကသည္။ ဘံုဆင့္ေပၚမွာ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ မေတြ႕ရ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ေတာ့ ခဲမက်ေတာ့။
ဒီလိုႏွင့္ ဤေန႔ညေန ေလးနာရီေက်ာ္မွ ဘုန္းၾကီးက ေက်ာင္း သားမ်ား ထမင္းစား ေစာေစာလႊတ္လိုက္သည္။ အျဖစ္အပ်က္ကို ႐ြာလူ ၾကီးမ်ားအား ေျပာျပ၍ ညေန ႐ြာလူၾကီး သံုးေလးေယာက္ ေက်ာင္းသို႔ လာၾကရန္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ မွာလိုက္သည္။
ဆရာေတာ္ မွာလိုက္သည့္အတိုင္း လူၾကီးသံုးေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
ဆရာေတာ္က ေန႔လယ္က ၾကံဳေတြ႕ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို ႐ြာလူၾကီးမ်ားအား ေျပာျပသည္။ ထိုအခါ ႐ြာလူၾကီး သံုးေယာက္မွာ ႐ြာကို မျပန္ၾကေတာ့ဘဲ ေက်ာင္း၌ပင္ ညအိပ္ေစာင့္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ လည္း ကုဋီကို တစ္ပါးတည္း မသြားရဲေတာ့ဘဲ အေလးအေပါ့ သြားရာ၌ ပင္ ႐ြာလူၾကီး သံုးေယာက္ကို အေစာင့္ေခၚ၍ သြားရ၏။ ေန႔လယ္ကလို တံခါးကို အျပင္က တြန္းပိတ္ထားတာလည္း မရွိေတာ့။
တစ္ညလံုးလည္း ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘဲ ေကာင္းစြာ အိပ္ႏိုုင္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ မိုးလင္းေသာအခါ ေက်ာင္းထပ္ခိုးေပၚရွိ ဘုရောစးား ေဆာင္က စလင္းၿဖဴ(စက်င္ေက်ာက္) ဘုရားႏွစ္ဆူသည္ ေက်ာင္းေလွ ကားထိပ္နားရွိ ဘုန္းၾကီး ေသာက္ေရအိုးစင္ေပၚ ေရာက္ေန၏။
ပို၍ ထူးဆန္းသည္မွာ လင္ပန္းၾကီး ႏွစ္ခ်ပ္ကို ဘုရားတစ္ဆူ ၏ ေရွ႕၌ ယပ္ကဲ့သို႔ ေထာင္ထားသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႕ၾကရျပန္ သည္။ ေက်ာင္းစလင္း (စက်င္ေက်ာက္) ေက်ာက္ဆင္တု ႐ုပ္ပြားေတာ္ ႏွစ္ဆူမွာ ေသးေသးမဟုတ္။ အားေကာင္းေမာင္းသန္ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ ပင္ မပင့္၊ မႏိုင္ႏိုင္ေသာ ဆင္းတုေတာ္ႏွစ္ပါး ျဖစ္သည္။ ထိုဆင္းတုေတာ္ ႏွစ္ဆူကို အဘယ္သူက ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေပၚက ပင့္လာၿပီး ဘုန္းၾကီး ေရအိုးစင္ေပၚ လာထားသည္မွာ ေတြးမရ ျဖစ္ၾကရသည္။
ေနာက္ေတာ့ ထိုဆင္းတုေတာ္ ႏွစ္ဆူကို လူၾကီးသံုးေယာက္ က မ,ပင့္ကာ မူလ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေပၚ ျပန္ပင့္ပို႔ ထားလိုက္ၾက သည္။ ဘုရားႏွစ္ဆူေရွ႕တြင္ ယပ္လုပ္ေထာင္ထားေသာ လင္ပန္းၾကီး ႏွစ္ခ်ပ္ကိုလည္း မူလအတိုင္း ပန္းကန္စင္ ေၾကာင္အိမ္ထဲ ျပန္ထည့္ထား လိုက္ၾကသည္။
လူၾကီး သံုးေလးေယာက္မွာ ႐ြာကိုမျပန္ႏိုင္ၾကေသးဘဲ ေက်ာင္း၌ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားၿပီး အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။
စကုကြ်န္းရွိ သူတို႔ ဝံလက္ေမာ္႐ြာမွာ အိမ္ေျခ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိသည္။ အ႐ုဏ္ဆြမ္း၊ ေန႔ဆြမ္းကို ခြဲတမ္းႏွင့္ အလွည့္က် သံုးအိမ္တစ္ ရက္၊ ႏွစ္အိမ္တစ္ရက္ ဆြမ္းပို႔ရေသာ အစဥ္အလာ ဂါမပညတ္ ရွိသည္။ အထြတ္အျမတ္ျဖစ္ေသာ ၿခံထြက္သီးႏွံႏွင့္ အခါအားေလ်ာ္စြာ လုပ္ေလ့ ရွိၾကေသာ မုန္႔ဖက္ထုပ္၊ မုန္႔ၾကာေစ့၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္ စသည္မ်ားကိုလည္း သဒၶါတရားေပါက္သလို ေက်ာင္းသို႔ သြားလွဴေလ့ ရွိၾကသည္။
သို႔ႏွင့္ ဒကာမ တစ္ေယာက္သည္ ဘုန္းၾကီး ေန႔ဆြမ္း မဘုဥ္းေပးမီ သူ၏ၿခံထြက္ျဖစ္ေသာ ငွက္ေပ်ာသီး လက္ရင္းတစ္ဖီးကို ဘုန္းၾကီးလွဴရန္ ေက်ာင္းသို႔လာသည္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္ သည္ႏွင့္ -
'' အမေလး လုပ္ၾကပါဦး၊ ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္ က်ဳပ္ ဘုန္းၾကီးလွဴမလို႔ လာတာ က်ဳပ္ငွက္ေပ်ာဖီးၾကီး မိုးေပၚ ပ်ံတက္သြား ပါပေကာလား ''
ဟု အထိတ္တလန္႔ ေအာ္လိုက္သည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးၾကီး ေအာ္လိုက္ေသာ အထိတ္တလန္႔ ေအာ္သံ ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေပၚက ေျပးဆင္းလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ မျမင္လိုက္ၾကရ။
သူတို႔ ျမင္ေနၾကသည္မွာ ေခါင္းေပၚတြင္ လင္ပန္းငယ္တစ္ခု ကို ကိုင္ၿပီး ေက်ာင္းေခါင္းမိုးေပၚ လွမ္းၾကည့္ကာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာ ပ်က္ ျဖစ္ေနေသာ အသက္ငါးဆယ္အ႐ြယ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္သာ။
ထိုအမ်ိဳးသမီၾကီးကို လူၾကီးေတြက ဝိုင္းေမးၾကသည္။
'' ခင္ဗ်ား ဘာျမင္လို႔လဲ၊ ဘယ္လို ျဖစ္လို႔လဲ ''
'' ဘယ္လိုျဖစ္လဲ ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း မေျပာတက္ေတာ့ ဘူး ေတာ္တို႔ရယ္၊ က်ဳပ္ ဘုန္းၾကီးလွဴဖို႔ က်ဳပ္ၿခံထြက္ ငွက္ေပ်ာသီးၾကီး တစ္ဖီး ဒီလင္ပန္းထဲမွာထည့္ၿပီး ေခါင္႐ြက္ယူလာတာ ေက်ာင္းဝင္းထဲ လည္းဝင္လိုက္ေရာ က်ဳပ္ငွက္ေပ်ာသီးဖီး မိုးေပၚပ်ံတက္သြားတာပဲ ျမင္ လိုက္ရတယ္ ''
'' ဟင္ ဘယ္ဘက္ကို ပ်ံတက္သြားလဲ ''
'' ေက်ာင္းေဇတဝန္ေပၚ ပ်ံတက္သြားတာပါပဲ။ ထူးဆန္းလိုက္ တာ။ ဘယ္လို အျဖစ္မ်ိဳးပါလိမ့္၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ သီလ သမာဓိ ေၾကာင့္ မ်ားလား ''
ထိုမိန္မကသာ ဆရာေတာ္ရဲ႕ သီလ သမာဓိေၾကာင့္လားဟု ဆိုေသာ္လည္း မေန႔ ညေနကပင္ အျဖစ္ထူးအျဖစ္ဆန္းကို သိထားၾက ေသာ ႐ြာလူၾကီးမ်ားက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ စိုးရိမ့္ ေသာက ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းေပၚကိုသာ တက္လာၾကသည္။
ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆရာေတာ္ကို ထိုကိစၥ ေလွ်ာက္ထားၾကရာ ဆရောစးာေတာ္လည္း မည္သို႔မွ် မမိန္႔ၾကားႏိုင္ဘဲ ေငးေငး ငိုင္ငိုင္သာ ျဖစ္သြားေလသည္။
ငွက္ေပ်ာသီး လာလွဴေသာ ထိုမိန္မက ႐ြာျပန္ၿပီး ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာေလရာ ႐ြာရွိ ေယာက္က်ား၊ မိန္မ၊ ကေလးမ်ားပါ မက်န္ ေက်ာင္းသို႔ ေျပးေရာက္လာၾကၿပီး ေမးၾက၊ ျမန္းၾက၊ ထင္ရာျမင္ရာ ေျပာၾကႏွင့္ ေက်ာင္းေပၚတြင္ လူျပည့္သြားသည္။
ဆယ့္တစ္နာရီခန္႔တြင္ ဘုန္းၾကီး ဆြမ္းဘုဥ္ေပးေနစဥ္ ဘံုဆင့္ေပၚက ငွက္ေပ်ာသီးခြံမ်ား က်လာေတာ့သည္။ လူေတြမွာ ပို၍ အထိတ္တလန္႔ အံ့ၾသမဆံုး ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ေက်ာင္းေပၚမွာလည္း လူေတြ စည္းကားသထက္ စည္းကားလာသည္။ ေယာက္က်ား၊ မိန္မ၊ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္လွ်ံေနေတာ့သည္။
ဘုန္းၾကီးမွာလည္း မၾကံဳစဖူး ထူးျခားလွေသာ အျဖစ္ေၾကာင့္ ဆက္၍ ဆြမ္းပင္ ဘုဥ္းမေပႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က ဆြမ္းပြဲ လာသိမ္းၾကရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မိန္႔ၾကားလိုက္သည္။ ဆရာေတာ္ မိန္႔ၾကားသည့္အတိုင္း ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ဆြမ္းဟင္းပြဲကို သိမ္း လိုက္ၾကသည္။
ငယ္ေသး၍ ဆြမ္းပြဲမသိမ္းရေသာ ရွစ္ႏွစ္ ကိုးႏွစ္အ႐ြယ္ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ားက ေက်ာင္းတိုင္ကိုမွီၿပီး ခါတိုင္လိုပင္ ထိုင္ေနၾကရာ ေက်ာင္းတိုင္တစ္လံုးစီကို တစ္ေယာက္စီမွီၿပီး ထိုင္ေနၾကေသာ ေက်ာင္း သားငယ္ ႏွစ္ေယာက္ရင္ခြင္ထဲ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္ေယာက္တစ္လံုးစီ ဘံုဆင့္ေပၚက က်လာသည္။ ထိုငွက္ေပ်ာသီး ႏွစ္လံုးမွာ မနက္တုန္းက ဒကာမၾကီး တစ္ေယာက္ ဘုန္းၾကီးလွဴရန္လာစဥ္က ေက်ာင္းဝင္ထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ မိုးေပၚပ်ံတက္သြားေသာ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားပင္။
ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္က အထိတ္တလန္႔ႏွင့္ ဘံုဆင့္ အေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး -
'' ဟာ ဟို ဟိုမွာ၊ ဘံုဆင့္ေပၚမွာ လူေတြ လူေတြ ''
ဟု ေၾကာက္႐ြံ႕တၾကား လက္0x150ွိဳးထိုးၿပီး ေအာ္ဟစ္ ထခုန္ လိုက္ၾကသည္။
'' ဘယ္မွာလဲ ဘယ္မွာလဲ ''
ဆရာေတာ္ႏွင့္ လူၾကီးေတြက ဘံုဆင့္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္၍ ေမးၾကရာ -
'' ဟိုမွာ ဟိုမွာ ဘံုဆင့္ေပၚက ေျခေထာက္တြဲေလာင္ခ်ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီး စားေနၾကတယ္။ မိန္းမလည္း တစ္ေယာက္ပါတယ္ ''
ဟု ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္က မတ္တပ္ရပ္ လက္0x150ွိဳး ထိုးျပၿပီး ေအာ္ေျပာေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္ လက္0x150ွိဳးထိုးျပေနေသာ လူေတြႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မည္သူမွ် မျမင္ရ။
ထိုေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္တို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္သံေၾကာင့္ ေၾကာက္တက္ေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ကေလးသူငယ္မ်ား ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းေျပးၾကသည္။ လူၾကီးေတြႏွင့္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မွာမူ ဘံုဆင့္ ေပၚကိုသာ ေမာ့ၾကည့္ၾကလ်က္။
ရင္ခြင္ထဲ ငွက္ေပ်ာသီးက်လာေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ ေယာက္ကလြဲၿပီး မည္သူမွ် ဘံုဆင့္ေပၚက လူေတြကို မျမင္ၾကရရာ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ လူၾကီးေတြမွာလည္း မည္းသို႔မည္ပံု ယူဆရေတာ့မွန္း မသိ ေတာ့ဘဲ ဘံုဆင့္ေပၚမွာ လူေတြ ျမင္ေနရသည္ဆိုေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေမးလိုက္၊ ေက်ာင္းဘံုဆင့္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ လူေတြမွာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ သူ႔တို႔ကမူ ဘာမွ မျမင္ၾကရ။
ထိုအခါ ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ ေမးေန ၾကရသည္။
'' ဘံုဆင့္ေပၚမွာ မင္းတို႔ျမင္ေနတဲ့ လူေတြက ဘယ္သူေတြလဲ'''
'' လူေတြက အမ်ားၾကီးပဲ ''
'' ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ ေရၾကည့္စမ္းကြာ ''
လူၾကီးတစ္ေယာက္က ေရၾကည့္ဆိုသျဖင့္ ေက်ာင္သားငယ္ ႏွစ္ေယာက္က ဘံုဆင့္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္၍ လက္0x150ွိဳးထိုးကာ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး ေရၾကည့္ၾကသည္။
'' ေယာက္က်ားဆယ့္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ ''
ဟု ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာျပသည္။
'' ဟိုမွာ ဟိုမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ရယ္ျပေနၾကတယ္ ''
ဟုလည္း ေရတြက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္က လူၾကီးေတြကို ေျပာျပၾကျပန္သည္။
'' ဘယ္လိုလူေတြလဲ မင္းတို႔ကို ရယ္ျပတာ။ ငါတို႔လုို လူေတြ လား ''
'' မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အားလံုး ေဘာင္ဘီဝတ္ထားၾကတယ္ ''
ဘံုဆင္ေပၚက လူမ်ားက ျမင္ရသည္ဆိုေသာ ေက်ာင္းသား ငယ္ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ အၾကီးျဖစ္သူက သူေျပာသည္ကို ဘုန္းၾကီးႏွင့္ လူၾကီးေတြက မယံုမွာစိုး၍ အငယ္ေက်ာင္းသားေလးကိုပါ ေမးေျပာ ေျပာသည္။
'' အားလံုး ေဘာင္ဘီ ဝတ္ထားၾကတယ္ကြေနာ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ''
'' ဟုတ္တယ္၊ အားလံုး ေဘာင္ဘီးနဲ႕ခ်ည္း ''
အငယ္ေက်ာင္းသားကလည္း ဘံုဆင့္ေပၚ ေမာ့ၾကည့္ေနရင္း က ေျဖ၏။
'' မင္းတို႔ ျမင္ရတာက ဘယ္လိုလူေတြလဲ၊ ေခါင္းၾကီး ကိုယ္ ေသးေတြလား ''
ဘုန္းၾကီးက သူဘာမွ မျမင္ရသျဖင့္ သူ႔ေက်ာင္းသားငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ေမးရျပန္သည္။
'' မဟုတ္ပါဘုရောစးား၊ ေဘာင္ဘီဝတ္ထားၾကတာကလြဲရင္ အားလံုး တပည့္ေတာ္တို႔လို လူေတြခ်ည္းပါဘုရား ''
ေက်ာင္းသားငယ္ေလး စကားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမွာ ေခါင္းငံု႕သြားၿပီး သက္ျပင္းသာ ခ်ေနမီသည္။
ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး ထိုနာနာဘဝမ်ားသည္ ေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္ ေသာင္းက်န္းခ်င္တိုင္း ေသာင္းက်န္းေနၾကေတာ့သည္။
ဘုရားေဆာင္က ေက်ာက္ဆင္းတု ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို ယူခ်ၿပီး ဘုန္းၾကီးေသာက္ေရအိုးစင္တြင္ သြားထားၾကသလို ငါးပိႆေက်ာ္ ေၾကးစည္ၾကီးကိုလည္း ေျခတံရွည္ေက်ာင္းေအာက္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ပစ္ခ်ထားၾကသည္။ ေက်ာင္းၾကီး၏ ပ်ဥ္ခ်ပ္ၾကီးအခ်ိဳ႕မွာ ဘယ္လိုခြာၿပီး ဘယ္လို ပစ္ခ်လိုက္ၾကသည္ မသိ။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းေအာက္ ေျမျပင္ေပၚ ေရာက္ေနသည္။
ထို႔ေနာက္မွာ ဘုန္းၾကီးလွဴရန္လာေသာ ဖက္ထုပ္မုန္႔မ်ားကို လည္း အလွဴရွင္ ေက်ာင္းဝင္ထဲ ဝင္သည္ႏွင့္ ထိုနာနာဘဝမ်ားသည္ ေက်ာင္းဘံုဆင့္ေပၚ ယူသြားၾကၿပီး မုန္႔ဖက္ထုပ္ခြံေတြကိုသာ ေက်ာင္း ၾကမ္းခင္းေပၚသို႔ ပစ္ခ်ၾကသည္။
သူတို႔ခ်စ္ေသာ ေက်ာင္းသားေလးႏွစ္ေယာက္ကိုမူ ဘံုဆင့္ ေပၚက ဖက္ထုပ္မုန္႔ တစ္ေယာက္တစ္ထုပ္စီ သူတို႔ရင္ခြင္ေပၚသို႔ ပစ္ခ် ေပးတက္ၾကသည္။ ဤသည္ကို လာေစာင့္အိပ္ေနေသာ လူၾကီးေတြက ''တို႔ကိုလည္း ေပးၾကပါဦး'' ဟု ဘံုဆင့္ေပၚ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္၍ ေျပာၾက ေသာအခါ အထုပ္တစ္ထုပ္က်လာ၏။ ဖြင့္ၾကည့္ၾကေသာအခါ မစင္(ေခ်း) ထုပ္ ျဖစ္ေန၏။ ထိုအခါ လူၾကီးေတြက သူတို႔အတြက္လည္း ေပးပါဦးဟု မေျပာရဲၾကေတာ့။
ဤမွ်ႏွင့္ မရောစးပ္ေသး၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးအား လာေစာင့္အိပ္ေန ၾကေသာ ႐ြာလူၾကီးမ်ား၏ ေဆးတံ၊ ေဆးဘူးမ်ားကိုလည္း လက္က ခ်သည္ႏွင့္ ယူသြားၿပီး ဘံုဆင့္ေပၚက ျပန္ပစ္ခ်ၾကသည္။ ဘုန္းၾကီး အနားသို႔ ဝိုင္းထိုင္ေနၾကလွ်င္ လူႏွင့္ ဘုန္းၾကီးၾကားထဲသို႔ ခဲလံုးေတြကို ပစ္ခ်ၾကသည္။
ထိုအခါ လူၾကီးေတြက -
'' ေက်ာင္းေပၚလာေနၿပီး ဘုန္းၾကီးရဟန္းကို မေႏွာင့္ယွက္ ေကာင္းဘူး၊ ငရဲၾကီးတက္တယ္ '' ဟူေသာ စကားမဆံုးမီပင္ ေလ်ာက္တန္း၊ ထုပ္တန္း၊ ပ်ဥ္ျပား မ်ားတြင္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာဟု စာေတြ ေပၚလာသည္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို သူတို႔လည္း သိသည္ဟု အသိေပးသလား ထင္ရသည္။
ထိုနာနာဘာဝမ်ားကို ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္က လြဲၿပီး တျခားမည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မျမင္ၾကရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေက်ာင္း သားငယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုသာ တစ္ခုခု ျဖစ္လာတိုင္း ဘုန္းၾကီးႏွင့္ လူၾကီး ေတြက အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကရသည္။
ထိုေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္က ေျပာျပသည္မွာ ထိုနာနာ ဘာဝမ်ားထဲက မိန္းမသူသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုခ်စ္၍ မုန္႔ေတြ၊ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ပစ္ခ်ေပးသည္ဟု ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ တြင္ ထိုနာနာဘာဝမ်ားသည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေပၚသို႔ စီးတန္းဆင္း သြားၾကၿပီး ေက်ာင္းနားရွိ လက္ပံပင္ေပၚသို႔ လက္ပံပင္ကိုင္းေတြေပၚမွာ လင္းဆြဲမ်ားကဲ့သို႔ ဦးေစာင္ေျပာင္းျပန္ တြဲဆြဲေနၾကသည္ကိုလည္း ျမင္ေန ရသည္ဟု ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ေယာက္က ေျပာျပၾကသည္။ သူတို႔သည္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လုပ္ျပၾကသည့္ သေဘာပင္။
သည္လိုႏွင့္ သံုးေလးရက္ ၾကာေသာအခါ ပိုဆိုးလာသည္။ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ႐ြာလူၾကီးမ်ား ေက်ာင္းေပၚတြင္ စုထိုင္လိုက္ၾကသည္ႏွင့္ ဘံုဆင့္ေပၚက ခဲႏွင့္ ဝိုင္းေပါက္ၾကသည္။ လူကို မထိေသာ္လည္း လူၾကား ဘုန္းၾကီးၾကား ထိလုထိခင္ ခဲေတြခ်ည္း က်လာရာ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ႐ြာလူၾကီးေတြမွာ ေက်ာင္းေပၚ မတက္ရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာၾကသည္ အထိ ျဖစ္လာသည္။
တစ္ခု ထူးျခားသည္မွာ ညေနေလးနာရီေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ ခဲေတြ လံုးဝ မက်ျပန္ေတာ့။ ေန႔လယ္ဘက္က ပစ္ခ်ထားေသာ ေက်ာင္းၾကမ္းျပင္ေပၚက ခဲလံုးေတြလည္း အလိုလို အကုန္ေပ်ာက္ကုန္ၾက သည္။ လူတို႔၏ အထင္မွာ လူတို႔သည္ ေက်ာင္းနားရွိ လက္ပံပင္ေပၚ သြားအိပ္ၾက၍ ခဲေတြကို ပစ္မခ်ေတာ့ဟု ထင္ၾကသည္။
ဒီလိုႏွင့္ စကုကြ်န္း ဝံလက္ေမာ္႐ြာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ ဤျပႆနာကို ႐ြာသူ႐ြာသားေတြက ပုဏၰကတိုက္ထားသည္။ အစိမ္း တိုက္သည္ဟု ယူဆၾကကာ ေဗဒင္ေမး၊ နတ္ေမး၊ ေမွာ္ဆရာပင့္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္၍ အခေၾကးေငြေတြသာ ကုန္သြားၾက၏။ ဘာမွ အေၾကာင္း မထူး။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္သာ အခ်ိန္ၾကာလာသည္။ နာနာဘာဝမ်ားက ေက်ာင္းေပၚတြင္ ေသာင္းက်န္းၿမဲ ေသာင္းက်န္းေနၾကတုန္း။
သည္လိုႏွင့္ တစ္ေန႔တြင္ စကုကြ်န္းကို ဆက္ေၾကးေကာက္ ရန္ ေရာက္လာၾကေသာ ထိုစဥ္က အလံျဖဴ ကြန္ၿမဴနစ္မ်ားက သတင္း ၾကားသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔လိုက္လာၾကရာ မည္သို႔မည္ပံု ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ေတာ့ မေျပာခဲ့ၾက။ ေက်ာင္းဝင္းစည္းနားကို အေရာက္မွာ ေက်ာင္ဝင္းထဲ မဝင္ၾကေတာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပးသြားၾကသည္။
ေနာက္မွ သတင္းၾကားရသည္မွာ သူတို႔ ေက်ာင္းတပ္စည္း နားကို ေရာက္လာၾကသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းဘံုဆင့္ေပၚက ေသနတ္ႏွင့္ လွမ္းအပစ္ခံရသည္။ က်ည္ဆံေတြက ရောစးဲေဘာ္ျဖဴမ်ားကို ထိလုထိခင္ နား႐ြက္နား၊ ေခါင္းနားက တဝီဝီ ျဖတ္ပ်ံသြားၾကသည္ဟု ျပန္၍ ေျပာျပၾကသည္။
ဒီလိုႏွင့္ ဆရာရွာၾက၊ ေမးျမန္းၾက၊ စံုစမ္းၾကရာ ထိုစဥ္က စကုကြ်န္း ပိႏၷဲေခ်ာင္း ထံုးေတာင္နားေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေသာ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကကို အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားေလွ်ာက္၍ ဒကာမ်ား က ပင့္လာၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ၾကြလာ၍ ပရိတ္ေတာ္႐ြတ္၊ ေမတၲာပို႔၊ အစီအမံေတြ လုပ္လိုက္ရာ ခဲမက်ေတာဘဲ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ သက္သြားသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ပတ္ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ထိုနာနာဘာဝမ်ားက ျပန္၍ ယခင္ကအတိုင္း ေသာင္းက်န္းလာၾကျပန္သည္။ ေက်ာင္းဝင္း အတြင္းရွိ ပိႏၷဲပင္မွ ပိႏၷဲသီးတစ္လံုး မွည့္သျဖင့္ ဘုန္းၾကီးကို ကပ္မည္ဟု ခြဲလိုက္ၾကရာ အထဲမွာ အသားဆို၍ လံုးဝ မရွိေတာ့ဘဲ အေစ့ခ်ည္း ျဖစ္ ေနသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႕ၾကရျပန္သည္။
ေက်ာင္းေပၚရွိ ဘုရောစးားေက်ာင္းေဆာင္က ေက်ာက္ဆင္းတု ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကိုလည္း မေလ်ာက္ပတ္ေသာ ဟိုေနရာခ်ထား၊ သည္ေန ရာခ်ထား၊ ေလွကားနား ေရာက္လိုေရာက္၊ မီးဖိုေဆာင္တြင္ ေရာက္လို ေရာက္ႏွင့္ လုပ္လာၾကျပန္သည္။
ထိုအခါ ပိႏၷဲေခ်ာင္း ထံုးေတာင္ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ကို ေျပးသြား၍ ပင့္ၾကရျပန္သည္။ ဆရာေတာ္ ၾကြလာ၍ ပထမတစ္ေခါက္ နည္းတူ ပရိတ္႐ြတ္၊ ေမတၲာပို႔ အရောစးံအတား လုပ္ေပးသြားျပန္သည္။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၿငိမ္သက္ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာပါ ေခ်။ ဆယ္ရက္ ကိုးရက္ အၾကာမွာ ျပန္၍ ယခင္အတိုင္း ေသာင္းက်န္း လာၾကျပန္သည္။ ထိုအခါတြင္ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကဆီေျပးၿပီး အက်ိဳး အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားကာ သြားပင့္ရျပန္သည္။
ဤတစ္ခါ ဆရောစးာေတာ္လည္း ၾကြလိုက္မလာေတာ့ -
'' ေတာ္ၿပီ ဒကာတို႔၊ ဘုန္းၾကီးလည္း မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ပါ ေတာ့ဘူး '' ဟုသာ မိန္႔ၾကားလိုက္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ ဝံလက္ေမာ္႐ြာေက်ာင္းသတင္းကို ၾကား၍ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၾကေသာ လူၾကီးမ်ားထဲက တစ္ဦးက ဤအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး ငယ္စဥ္က သူတို႔ၾကားဖူးသည္။ ဤဆရာ ေတာ္ ဤေက်ာင္းတြင္ မေနသင့္ေတာ့။ ေရျခားေျမျခား တစ္ေနရာမွာ ယၾတာယာယီ တစ္ပတ္ေလာက္ ေျပာင္းေ႐ြ႕ထားလိုက္လွ်င္ အလိုလိုပင္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္ဟု အၾကံေပးသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဝံလက္ေမာ္ေက်ာင္းႏွင့္ ေခ်ာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္း ျခားေသာ ကုန္းကမူေလးတစ္ေနရာတြင္ ယာယီသီတင္းသံုးေနႏိုင္ရန္ ဝါးေက်ာင္းေလး တစ္ေဆာင္ကို ဒကာမ်ားက ေန႔ခ်င္းၿပီး ဝိုင္းေဆာက္ ၾကသည္။ ဓနီမိုး၊ ဓနီကာ ေက်ာင္းေလး ေဆာက္လုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မူလ ေက်ာင္းၾကီးက ဆရာေတာ္ကို သြားပင့္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း မယူမျဖစ္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း အနည္းငယ္ကိုယူကာ ညေနေလးနာရီ ေလာက္ ယာယီဝါးေက်ာင္းေလးသို႔ ၾကြလာသည္။
ဆရာေတာ္ ဝါးေက်ာင္းနားကို ေရာက္သည္ႏွင့္ အကာထရံ ႏွင့္ အမိုးဓနီပ်စ္မ်ားကို မီးထေလာင္ေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဒကာေတြ မွာ အံ့ၾသမဆံုး ျဖစ္သြားၾကၿပီး မီးေလာင္ေနေသာ ဝါးေက်ာင္းေလးကို ေငးၾကည့္ကာ ဆရာေတာ္က -
'' ကဲ ဒကာတို႔၊ ဘုန္းၾကီး အကုသိုလ္ကံက ၾကီးမားလြန္ တယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ အဲဒီေတာ့ မထူးဘူး။ ဘုန္းၾကီးကို ေသေအာင္ ႏွိပ္စက္ ခ်င္ၾကလည္း ႏွိပ္စက္ၾကပေစေတာ့။ ဘုန္းၾကီး ဝဋ္ရွိရောစးင္လည္း ဝဋ္မကုန္ မခ်င္းသာ ခံပါရေစေတာ့။ က်ဳပ္ေက်ာင္းၾကီးကိုသာ ျပန္ပို႔ၾကေတာ့ ''
ဟု ဆရာေတာ္က အမိန္႔ရွိသျဖင့္ မူလ နာနာဘာဝမ်ား ၾကီးစိုးေနၾကရာ ေက်ာင္းၾကီးသို႔သာ ျပန္ပင့္လာၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းေပၚကိုေတာ့ မတက္ရဲၾကေတာ့ဘဲ ေျခတံရောစးွည္ေက်ာင္းေအာက္၌ သာ ယာယီ ကြပ္ပ်စ္ထိုး၍ ဆရာေတာ္ကို ထားၾကရသည္။ ႐ြာလူၾကီး သံုးေလးေယာက္က ဆရာေတာ္အနားတြင္ ေန႔ေရာညပါ ေစာင့္ေရောစးွာက္ၿပီး မည္သို႔မည္ပံု ေဆာင္႐ြက္ၾကလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု တိုင္ပင္ေန ၾကရသည္။
အခ်ိန္ကာလမွာ ႏွစ္လ၊ သံုးလ ၾကာသြားၿပီျဖစ္ရာ ဆရာ ေတာ္မွာလည္း စိတ္ဆင္းရဲၿပီး မက်ိန္းႏိုင္၊ ဆြမ္းလည္း မ်ားစြာ မဘုဥ္း ေပးႏိုင္ကာ ေရာဂါစိတၲဇရေနသလို ျဖစ္လာသည္။
ဆရာေတာ္၏ ဇာတိ႐ြာမွာ ကလိန္ေတာင္ကြ်န္း ကြ်ဲခ်႐ြာက ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားက မီမီ႐ြာသို႔ ျပန္ၾကြေနရန္ႏွင့္ ဘုန္းၾကီး၏ ႏွမငယ္မ်ားကလည္း ဘုန္းၾကီးငယ္ငယ္က ၾကိဳက္တက္ေသာ မွ်င္(စိမ္းစားငါးပိလုပ္ေသာ ပုစြန္အေသးကေလး) မ်ားကို ေလွာ္၍ အိုး သစ္တစ္လံုးႏွင့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းထည့္ကာ အစ္ကိုဘုန္းၾကီး ဘုဥ္းေပး ႏိုင္ရန္ ဘုန္းၾကီးသြားပင့္သူေတြႏွင့္ လွဴလိုက္သည္။
ကလိန္ေတာင္ကြ်န္း ကြ်ဲခ်႐ြာမွ မနက္ ေဝလီေဝလင္းကပင္ စကုကြ်န္း ဝံေမာ္႐ြာသို႔ ဘုန္းၾကီးပင့္ရန္ ေလွႏွင့္ လာၾကေသာသူမ်ားမွာ ေရဆန္၊ ေလဆန္ျဖစ္ၿပီး ဝံလက္ေမာ္ေက်ာင္းကို ေနမြန္းေစာင္းမွ ေရာက္ လာၾကရာ ဘုန္းၾကီးႏွမငယ္ သူ႔အစ္ကို ဘုဥ္းေပးရန္ လွဴလိုက္ေသာ မွ်င္အိုးမွာ ေနမြန္းလြဲသြားၿပီ။ ဘုန္းၾကီးလည္း ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီး ၿပီးမို႔ ထိုေန႔က မကပ္လိုက္ၾကရေပ။
ထို႔ေနာက္ ေနာကတစ္ေန႔မနက္ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးေသာ အခါ ကပ္ရန္ ဘုန္းၾကီးႏွင့္ ဒကာမ်ား မျပတ္ရွိေနရာ ေက်ာင္းေအာက္ရွိ ယက္မေအာက္တြင္ ပိုးပု႐ြက္ မဝင္ႏိုင္ေအာင္ လံုလံုၿခံဳၿခံဳပိတ္၍ ဆြဲထား ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ အ႐ုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးခါနီး ဘုန္းၾကီးကို ကပ္ ရန္ သူ႔ႏွမငယ္လွဴလိုက္ေသာ မွ်င္အိုးကို ဖြင့္လိုက္ရာ မွ်င္ပုစြန္ေကာင္း ေလးဆို၍ တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ် မရွိေတာ့ဘဲ အိုးခ်ည္းသက္သက္ က်န္ ေနသည္ကို အံ့ၾသစရာ ေတြ႕ၾကရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဤေက်ာင္းမွာ တစ္မီနစ္၊ တစ္နာရီပင္ မေနသင့္ေတာ့ေၾကာင္း ဘုန္းၾကီးကို ဝိုင္းေလွ်ာက္ၾကရာ မီမီ႐ြာသို႔ ခုခ်က္ ခ်င္းပင္ ထလိုက္ၾကြပါရန္ ဘုန္းၾကီးကို ဝိုင္းေလွ်ာက္ၾကသည္။
ထိုအခါ ဘုန္းၾကီးက -
'' ဒကာတို႔ဟာ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ ဝဋ္ၾကီးပံုကို ခုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ျမင္ေတြ႕ၾကရၿပီ မဟုတ္လား။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္အခါက ဇမၺဳက ရဟန္းလိုမ်ား ဘုန္းၾကီးလည္း ဝဋ္ပါလာလားမွ မသိတာ။ ဝဋ္ဆိုတာ ဘုရားရွင္ေတာင္မွ ေရွာင္လႊဲဖို႔ အစြမ္းသာပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဝဋ္ရွိသမွ် ဘုန္းၾကီး ဒီမွာပဲ ဒီဝဋ္ကို ဘုန္းၾကီးနဲ႔အတူ လိုက္ပါမလာရင္ တစ္ပူက ႏွစ္ပူျဖစ္ၿပီး ကြ်ဲခ်ေက်ာင္းဆရာေတာ္ကိုပါ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ ဆြမ္းအတူ ဘုဥ္းေပးရတာ၊ ေရေသာက္ရတာက အစ မသတီစရာျဖစ္လာ ရင္ ဘုန္းၾကီး အျပစ္ၾကီးေနပါမယ့္။ ဒီေတာ့ ဒကာတို႔ ကိုယ့္႐ြာကိုယ္ျပန္ ၾကပါ။ ဘုန္းၾကီးကေတာ့ ဝဋ္မကုန္မခ်င္း ဒီေက်ာင္းမွာပဲ ဒါမွမဟုတ္ မေသမခ်င္း ဒီေက်ာင္းမွာပဲ ဝဋ္ေၾကြးကို ေက်ေအာင္ဆက္ခံလိုက္ပါ့မယ္။ ဒကာတို႔သာ ျပန္ၾကပါေတာ့ ''
ဟု မိန္႔ၾကားသည္။
ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ဘုန္းၾကီးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ငိုယိုပင့္ေလွ်ာက္ ၾကေသာ္လည္း ဘုန္းၾကီးက လက္မခံ။ သာမန္ ဆြမ္းဟင္းဆိုလွ်င္ ဘာမွ အျဖစ္ဘဲ ဘုဥ္းေပးရေသာ္လည္း ဘုန္းၾကီးကို ရည္းစူး၍ သစ္သီးဝလံက အစ အထြက္အျမတ္အေနအထားႏွင့္ သီးသန္႔လွဴဖြယ္မွန္သမွ်ကို ဘုန္းၾကီး မဘုဥ္းေပးရေအာင္ နာနာဘာဝမ်ားက လာလုပ္ေနၾကျခင္မွာ ဝဋ္ပါဟု၍ ယံုၾကည္ထားၿပီး မီမီ႐ြာသို႔ ဘယ္လိုမွ ဘုန္းၾကီးကို ေလွ်ာက္ မရေသာအခါ ေဆြမ်ိဳးဒကာမ်ားမွာလည္း လက္ေလွ်ာ့ကာ ကြ်ဲခ်႐ြာသို႔ ျပန္သြားၾကသည္။
ဝံလက္ေမာ္႐ြာ ဒကာ၊ ဒကာမ မ်ားမွာ ဤျပႆနာကို မည္သို႔မည္ပံု ေျဖရွင္းၾကရေတာ့မွန္း မသိၾကေတာ့ဘဲ ေခါင္းမီးေတာက္ ေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္အား အရပ္တစ္ပါးတြင္ ယာယီယၾတာ သြားေန ရန္ ေလွ်ာက္ထား၍ မရသလို သူတို႔႐ြာေက်ာင္း နာမည္ပ်က္၍ ဘယ္ဘုန္း ၾကီးကမွ သူတို႔၏ ႐ြာေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းမထိုင္လိုၾကလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ မ်ားအေနႏွင့္ ဒုေရး သုေရးေတြကိုပါေတြးကာ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြမွာ ပူပင္ ေသာက ေရာက္ေနၾကသည္။
သူတို႔ကြ်န္းမွာ ပင္လယ္ထဲက ကြ်န္းျဖစ္သျဖင့္ သဘာဝ အေနအထားကလည္း အာဂႏၲဳမ်ားေပ်ာ္ေသာ အရပ္မဟုုတ္ေလရာ ေလာ ေလာဆယ္ သူတို႔ေက်ာင္းတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ကိစၥႏွင့္ ပက္သက္၍ ေဗဒင္ေမး၊ နတ္ေမး၊ ေမွာ္ဆရာပင့္ လုပ္ၾကရောစးင္း တစ္လေလာက္ ၾကား သြာျပန္သည္။
ဒီလိုႏွင့္ ဆရာေကာင္း၊သမားေကာင္းေတြကို လိုက္ရွာၾကရောစးင္း ေနာက္ဆံုးမွာ ပန္းတင္ကြ်န္း ငမုန္းတိုင္းဆရာေတာ္ဆီ ေရောစးာက္သြား ၾကေလသည္။
(ထိုဆရာေတာ္မွာ စကုကြ်န္း ပိႏၷဲေခ်ာင္း မဂၤလာသူရိယ ေက်ာင္းဆရာေတာ္ႏွင့္ စာေရးသူတို႔ေတြ႕ၾကေသာ ၁၃၆ဝ ျပည့္ႏွစ္ (၃၁.၃.၉၉) ကမူ ထိုဆရာေတာ္သည္ သူ႔ဇာတိဌာနီျဖစ္ေသာ ကြ်န္းစဥ္တြင္ သက္ေတာ္ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္ျဖင့္ ရွိေနေသးသည္ဟု မဂၤလာသူရိယ ေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးပညာဗလက ေျပာျပသည္။ )
ဝံလက္ေမာ္႐ြာက ဒကာမ်ားက ငမုန္းတိုင္ဆရာေတာ္ဆီ ေရောစးာက္သြားၾကၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္ ခဏမွ်သာ မ်က္လံုးမွတ္ေနၿပီး ဆရာေတာ္က -
'' ဒကာတို႔ ေက်ာင္းအေနာက္ေျမာက္ေထာင့္မွာ ေရေမ်ာကမ္း တင္ သစ္တစ္လံုးကို ေက်ာင္းတပ္စည္း႐ိုးလုပ္ၿပီး စိုက္ထားၾကတဲ့ တိုင္ တစ္လံုးရွိတယ္လို႔ ဘုန္းၾကီးထင္တယ္။ အဲဒီတိုင္မွာ သေဘၤာပ်က္ၿပီး နာနာဘာဝ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေပတေတြ ကပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီ တိုင္ကို ေက်ာင္းတပ္စည္း႐ိုး လုပ္ထားေတာ့ ေက်ာင္းဝင္းတစ္ခုလံုး သူတို႔ပိုင္သ လို ျဖစ္သြားေတာ့ သူတို႔အပိုင္မွာ သူတို႔သေဘာ လုပ္ေနၾကတာ။ အဲဒီ တိုင္ကို ရေအာင္ရောစးွာၿပီး သူတို႔ေနရာ ပင္လယ္ထဲ ျပန္ေမွ်ာပစ္လိုက္ၾကပါ။ ေကာင္းသြားပါလိမ့္မယ္ ''
ဟု ငမုန္းတိုင္ဆရာေတာ္က မိန္႕ၾကားလိုက္သည္။
သူတို႔ဆီ၌ ေက်ာင္းျခံစည္း႐ိုးတပ္မွာ လူၾကီးေပါင္းလံုးခန္႔၊ ေပါင္လံုးထက္ၾကီးေသာ အ႐ြယ္အစား သစ္လံုးမ်ားကို တစ္လံုးႏွင့္တစ္လံုး ပူကပ္စြာ စိုက္ထူ၍ ေက်ာင္းဝင္တစ္ပတ္လည္းလံုး သစ္တပ္အကာအရံ လုပ္ၾကေသာ အစဥ္အလာ အေလ့အထ ရွိသည္။
ထိုသို႔ ေက်ာင္းတပ္ကာရံရောစးာတြင္လည္း တစ္အိမ္ သို႔မဟုတ္ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္လွ်င္ တစ္လံ၊ ႏွစ္လံ စသျဖင့္ ကာရံ ထားၾကရသည္။ ခြဲတမ္းႏွင့္ မီမီတို႔ ကာရံထားရေသာ ေက်ာင္းတပ္တိုင္ ေဆြးျမည့္ပ်က္စီးသြားလွ်င္လည္း ထိုမူလ တပ္တိုင္ ကာရံ စိုက္ထူသည္ သာ ျပန္၍ မီမီတာဘက္ရွိ တပ္တိုင္မ်ားကို ျပဳျပင္ ဖာေထးရေသာ ဂါမပညတ္ စည္းကမ္း ရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ငမုန္တိုင္းဆရာေတာ္က ထိုသို႔ အမိန္႔ရွိလိုက္ရာ ေက်ာင္းတပ္ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္တြင္ မည္သူတာဝန္က်သည္၊ မည္ သူမည္သည့္ အပိုင္းကို ကာရံရသည္ကို ႐ြာလူၾကီး၊ ဆယ္အိမ္ေကာင္း ေတြက အတပ္သိၾကသည္။
ထိုအခါ တာဝန္က်သူအား ေမးျမန္း၍ ထိုေရေမ်ာကမ္းတင္ တိုင္အား လိုက္ရွာၾကရန္ ထိုတိုင္ပိုင္ ပင္လယ္ထဲေမ်ာေနခဲ့စဥ္က ခ႐ု၊ ေပါင္း၊ ပလုပ္၊ ေက်ာင္းမ်ား ဖက္တြယ္ကပ္ေနခဲ့ေသာ အရာကို ထိုတိုင္မွာ ထင္ထင္ရောစးွားရွား ေတြ႕ၾကသည္။ ကုန္းေပၚခုတ္လွဲ၍ စိုက္ထူထားေသာ ေက်ာက္တပ္တိုင္ႏွင့္ ထိုတိုင္မွာ သိသိသာသာ ကြားျခားေန၏။
ထိုတိုင္ကို ေက်ာက္တပ္အကာအရံအျဖစ္ စိုက္ခဲ့ေသာ ႐ြာသားကလည္း ပင္လယ္ကမ္းေျခ တစ္ေနμ သဲေသာင္တြင္ ထိုတိုင္ ပိုင္ကို အလြယ္တကူ ေတြ႕ရသျဖင့္ ေကာက္ထမ္းလာၿပီး သူ႔တပ္စည္း ေက်ာက္ၿခံက ေဆြးျမည္းေနေသာ တိုင္တစ္လံုးႏွင့္ အစားထိုး စိုက္ထူမီ ေၾကာင္း ဝန္ခံေျပာဆိုသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူ ထိုတိုင္စိုက္ထားခဲ့ေသာရက္ကို တြက္ ၾကည့္ရာ ထိုတိုင္ကို ေက်ာင္းတပ္အျဖစ္ စိုက္ထူထားခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွာပင္ ဘုန္းၾကီး ကုဋီသြားဝင္ရာ တံခါးကို အျပင္ဘက္က တြန္း ပိတ္ထားသည္တို႔မွာ တိုက္ဆိုင္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ငမုန္တိုင္းဆရာေတာ္ အမိန္႔ရွိလိုက္သလို ထိုတိုင္ ကို ႏုတ္ၿပီး မူလရရွိခဲ့ေသာေနရာ ပင္လယ္ထဲ ျပန္ေမွ်ာပစ္လိုက္ၾကရာ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ထြက္သြားၾကသည္ကို သြားေမွ်ာ့သူမ်ား ၾကားလိုက္ရ သည္ဟု ဆို၏။
ထိုေန႔ ထိုရက္ကပင္ ယခုထိ စကုကြ်န္း ဝံလက္ေမာ္႐ြာ ေက်ာင္းတြင္ ဘာျပႆနာမွ မေပၚလာေတာ့ေပ။
ဤအေၾကာင္းကို ယခု အသက္(၆ဝ)ႏွစ္ရွိၿပီးျဖစ္ေသာ (ယခင္ ျပႆနာျဖစ္စဥ္က (၁၇)ႏွစ္သား သာမေဏျဖစ္ေသာ) စကုကြ်န္း ပိႏၷဲေခ်ာင္း မဂၤလာသူရိယေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ဦးပညာဗလ ကိုယ္တိုင္ စာေရးသူအား ေျပာျပခဲ့ေလသည္။

ေဝယံလင္းေခါင္