ေဒၚလာငွက္မ်ား ဘယ္မွာနားပါ့မယ္

[** ျမိတ္နယ္ ျပည္႔ျဖဳိးထြန္းကုမၸဏီ ေက်ာက္ငါးစခန္း သုိ႔ မိခ်မ္းေဝ ရဲ႔ ေလ့လာေရးခရီး ေဆာင္းပါးကုိ ျပန္ကူးယူေဖာ္ျပထားတာပါ။ **]

ဝါ၊ နီ၊ ျပာ ေဆးသားလွလွခ်ယ္ထားေသာ ေရယာဥ္သည္ က်န္းမာသန္စြမ္း လွပတင့္တယ္ေသာ မိန္းမပ်ိဳကေလးတေယာက္၏ လွပေက်ာ့ရွင္းမႈမ်ိဳးျဖင့္ ေရျပင္ထက္တြင္ ႟ုန္းဆန္႕ေျပးလႊားေနသည္။
ျပည္ၿဖိဳးထြန္းကုမၸဏီပိုင္ P.P.T အမွတ္အသားပါ ယင္းစက္ေလွသည္ ကြ်န္မတို႕ ပင္လယ္ခ်စ္သူမ်ားကို တင္ေဆာင္က ၿမိတ္ကြ်န္းစု ေမာ္တုန္းႀကီး ေက်း႟ြာအနီး ေက်ာက္ငါးေမြးျမႃေရးကန္မ်ားဆီသို႕ ဦးတည္ခုတ္ေမာင္းေနသည္။

ကြ်န္မက ေရမကူးတတ္ေပမယ့္ ပင္လယ္ေရလမ္းခရီး သြားလာမႈကို မက္ေမာႏွစ္ၿခိဳက္လွ၏။ ကြ်န္မ ၿမိတ္တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ႏွစ္ကာလေတြအတြင္း ၿမိတ္မွ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ၿမိတ္မွ ရန္ကုန္၊ ၿမိတ္မွ ေကာ့ေသာင္း စက္ေလွမ်ားျဖင့္ ေရလမ္းခရီးကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ သြားခဲ့ရသည္။ လိႈင္းေလ၊ မုန္တိုင္းတို႕ႏွင့္ တေခါက္မဟုတ္ တေခါက္ ႀကံဳေနက်။ ႀကံတိုင္းလည္း မူးေဝ ေအာ့အန္ ကြ်မ္းျပန္ေဇာက္ထိုး အမူးမူးအေမာေမာ ေၾကာက္႟ြ႕ံျခင္းႀကီးစြာ ခံစားရသည္။ ထိုသို႕ ႀကံေတြ႕ၿပီးတိုင္း ေနာင္တရ ေနာင္က်ဥ္းျခင္းမရွိ။ ေနာက္တဖန္ ထိုခရီးမ်ိဳးႀကံဳပါက မျငင္းမဆန္ လိုက္ပါသည္ခ်ည္းပင္။ ထိုသို႕သြားရင္းႏွင့္ပင္ ေရလမ္းခရီးႏွင့္ ကြ်န္မ အသားက်လာသည္။

[ Ref : Org Post - http://myanmarserver.com/Literary/lit0019/ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ ေနရီရီစာအုပ္ အမွတ္ (၈) အျဖစ္ ထုတ္ေဝတဲ့ ‘ပ်ိဳးခင္းကိုဝင္ႏွင့္ စာေရးသူစိတ္ႀကိဳက္’ စာအုပ္မွ]

ယခုလို ေကာင္းကင္လည္းျပာ၊ ေရလႊာသင္ျဖဴးခင္းေနသည့္ အေနအထားဆိုလွ်င္ေတာ့ ေလွစီးသည့္အရသာကို ဘာႏွင့္မွမလဲခ်င္။ ေလွသည္ ေရဆန္ကို ထိုးခြဲေနပါက ဆန္႕က်င္ဘက္အရပ္မွလာေသာ ေလကို ႟ွဴရသည္မွာ အေမာအပန္းေျပလ်က္ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳးသလို ခံစားရေလ၏။

အလ်ားႏွစ္ဆယ့္ငါးေပ အနံဆယ့္ရွစ္ေပ ေဒၚလာတေသာင္းႏွစ္ေထာင္တန္ P.P.T စက္ေလွေပၚမွာေတာ့ လုပ္ငန္းရွင္သူေဌး ဦးလွသန္း၊ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး ဒု-ညႊန္မႈး ဦးသန္းထိုက္၊ ၿမိတ္ စာနယ္ဇင္းအတြင္းေရးမႈး ဦးျမင့္သိမ္း (တက္ကသိုလ္ကိုလတ္)၊ ဆရာေက်ာ္ရင္ျမင့္ (ဓနမဂၢဇင္း) ႏွင့္ ကြ်န္မတို႕ စီးနင္းလိုက္ပါလာၾက၏။ P.P.T သည္ ေကာ့ေမြကြ်န္းေစတီ၊ ကုလားကြ်န္း ကြ်န္းတန္းရွည္ေနာက္မွ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ျပင္ထပ္ေအာ္၊ သဃၤန္းေအာ္တို႕ကို အလ်ားလိုက္ ျဖတ္ကူးလာသည္။ လူမေန၊ ငွက္မနား၊ လိပ္ငါးမခိုသည့္္ ကြ်န္းဆင္းရဲကေလး ေဘးမွျဖတ္ေတာ့ သဲတန္း၊ ေက်ာက္ေဆာင္၊ ႟ြက္ေျခာက္ပင္ကိုင္းအခ်ိဳ႕ ထိုးေထာင္ေနေသာ ကြ်န္းဆင္းရဲကို စာဖြဲ႕သည့္ ကဗ်ာဆရာ အမ္ဇြန္ေအာင္ကို အမွတ္ရသြားမိသည္။

ယခုလည္း တက္ကသိုလ္ကိုလတ္က ကြ်န္းဆင္းရဲႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး လတ္တေလာ ကဗ်ာစပ္ကာ ကြ်န္မကို ကမ္းေပးသည္။ သူ႕ကဗ်ာစာသားမ်ားကိုေတာ့ ကြ်န္မ အလြတ္မရေတာ့ပါ။ လူမေန၊ ငွက္မနား၊ လိပ္ငါးမခို အထီးက်န္လွေပမယ့္ ကြ်န္းဆင္းရဲကေလးကေတာ့ ေမတၲာဓာတ္အျပည့္ႏွင့္ ျဖတ္သန္းသြားလာသူတို႕ကို နားပါလွည့္၊ ခိုပါလွည့္ဟု ေခၚငင္ေနသည့္ သိဂၤါရ ရသ ကဗ်ာကေလးတပုဒ္။

ကြ်န္မကေတာ့ ကြ်န္းဆင္းရဲကို ကြ်န္းဆင္းရဲလို႕ပဲ ျမင္သည္။ သဲခံုမို႕မို႕၊ ေက်ာက္ေဆာင္တန္းတန္း၊ မစိမ္းစို မလန္းဆန္းသည့္ ပင္ေျခာက္တခ်ိဳ႕ ငူတူတူ ေငါင္စင္းစင္း အမူအရာ၊ ထို လူမေန ငွက္မနား လိပ္ငါးမခို အထီးက်န္ေနျခင္းသည္သာ ကြ်န္းဆင္းရဲ၏ ပင္ကိုသဘာဝအလွ။ သူ႕သဘာဝႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္ကို လွသည္ထက္လွေအာင္ စြမ္းေဆာင္ကူျဖည့္ေပးေနသည္ဟု ကြ်န္မထင္သည္။ ၿမိတ္ကြ်န္းစု ေရျပင္မွာေတာ့ ကြ်န္းဆင္းရဲမပါလွ်င္ လွပျပည့္စံုမည္မဟုတ္။

ႏွစ္နာရီခန္႕ ခုတ္ေမာင္းလိုက္ေတာ့ ေမာ္တုန္းႀကီး႟ြာကို ျမင္ေနရၿပီ။ ႟ြာေရွ႕ မနီးမေဝးမွာေတာ့ ဦးလွသန္းရဲ႕ ေက်ာက္ငါးေမြးျမႃေရးစခန္း။ ကြ်န္မ ရင္ခုန္သံ နည္းနည္း ျမန္လာသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ေလးႏွစ္တာကာလ ကြ်န္မ ‘ကမာရင္ကြဲ’ စာအုပ္အတြက္ ၿမိတ္ေဒသသို႕ ျပန္လည္ကြင္းဆင္းစဥ္က အဆင္မသင့္သည့္အတြက္ ေက်ာက္ငါးစခန္းသို႕ ေရာက္ခြင့္မႀကံဳဘဲ ျပန္သြားခဲ့ရ၏။ သို႕ေပမယ့္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ေပၚ ေရပုန္းရပ္ကြက္ရွိ ေက်ာက္ငါးေမြးျမႃေရးကန္ေတြဆီေတာ့ ကြ်န္မ ေရာက္ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ငါးကို ပင္လယ္ေရႏွင့္ ေမြးတာခ်င္းတူတူ ၿမိဳ႕ေပၚႏွင့္ ပင္လယ္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ ကြဲျပားမႈေတြကိုေတာ့ ကြ်န္မ ေလ့လာသြားခဲ့သည္။

‘ကမာရင္ကြဲ’ ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထြက္ၿပီး သီဟရတနာစာေပအတြက္ ‘အလြမ္းပင္ဆင့္ ကြ်မ္းရင္နင့္’ ပင္လယ္ကြ်န္းေတာင္ေနာက္ခံ ဝတၳဳရွည္ (လံုးခ်င္း) တအုပ္ ကြ်န္မ ေရးျဖစ္သည္။ ဇာတ္ကို ပင္လယ္ကြ်န္းေတာင္ၾကားမွ ခ်ထားေသာ ေက်ာက္ငါးကန္မွာ သိမ္းထားသည္။ ကြ်န္မ ဇာတ္ေကာင္ ‘သီတ’ က အစပထမေတာ့ ကြ်ဲကူး႟ြာ ေရခူဒိုင္ အလုပ္သမား၊ ကုမၸဏိီသူေဌးသမီးႏွင့္ ရည္ငံၿပီးမွ မိဘေတြေၾကာင့္ကြဲကာ သီတမွာ ပင္လယ္႟ြာသို႕ေရာက္ ပင္လယ္႟ြာသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်၊ က်ားပါးစပ္လုပ္ငန္းထဲ ေရာက္သြားေတာ့၏။ မိန္းမက သစၥာမဲ့စြာ ေဖာက္ျပားေတာ့ မီးေလာင္မႈႏွင့္ ေထာင္က်၊ ေထာင္မွထြက္ေတာ့ လူေတာထဲ မေနလိုသည္ႏွင့္ လူသူမနီး ေက်ာက္ငါးစခန္းမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနသည္။ ထိုမွာတြင္မွ ကြဲကြာသြားေသာငယ္ခ်စ္က ရွယ္ရာဝင္မည့္ လုပ္ငန္းရွင္တေယာက္အေနႏွင့္ ျပန္လာကာ ထိုေက်ာက္ငါးကန္တြင္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ျပန္ဆံုၾကသည္။

ကြ်န္မ မေရာက္ဖူးဘဲ စိတ္မွန္းႏွင့္ေရးလိုက္ေသာ ေက်ာက္ငါးကန္သို႕ ယခုေရာက္ေနၿပီျဖစ္ရာ ကြ်န္မသည္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနေတာ့သည္။ ကြ်န္မစိတ္ကူးထဲက ထင္ျမင္မႈေတြႏွင့္ အျပင္ျမင္ကြင္း တထပ္တည္းက်၊ မက်။ ကြ်န္မေရးေသားခဲ့မႈေတြ ေရွ႕ေနာက္ ဆီေလွ်ာ္ညီညြတ္မႈ ရွိ၊ မရွိ။ P.P.T စက္ေလွ ေက်ာက္ငါးေဖာင္မွာ ကပ္ေတာ့ ကြ်န္မ တက္ၾကြ႟ႊင္လန္းစြာ ျဖတ္လတ္သြက္လက္ေနသည္။

'ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း ဆရာမကို တြဲၾကဦးေဟ့'

လုပ္ငန္းရွင္ ဦးလွသန္း၏ အသံဝါဝါႀကီးက ဟိန္းထြက္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီးဟူ၍ ကြ်န္မတေယာက္တည္းပါသျဖင့္ ဝိုင္းဝန္း ဂ႟ုစိုက္ၾကဟန္တူ။ ေဖာင္ႏွင့္ ကန္ေတြက တြဲလ်က္။ ေဖာင္ေပၚမွ အမိုးအကာပါသည့္ အေဆာက္အအံုတခု။ ေက်ာက္ ငါးေမြးကန္ ေပါင္း ၄၃ဝ ေက်ာ္က တျပန္႕တေျပာ၊ ကန္မ်ားရဲ႕ ဟိုမွာဘက္မွာ ေဟာင္ေကာင္ ေက်ာက္ငါးဝယ္ သေဘၤာႀကီးတစင္း ဆိုက္ကပ္ထားသည္ကို ျမင္ရ၏။ အဆီးအတားမဲ့ေနေသာ္လည္း ပင္လယ္ေလသည္ ေနာ့ေနာ့ေျပေျပသာ တိုက္ေနသည္။ ေဖာင္အိမ္ျပတင္းေပါက္မ်ားမွာေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕ ‘အလြမ္းပင္ဆင့္’ ဝတၳဳထဲမွာလို အျပာေရာင္ခန္းဆီးစလြင္လြင္ တပ္ဆင္ထားျခင္း မရွိပါ။

ကြ်န္မသည္ လွလွပပ ဇာတ္လိုက္ေကာင္မေလး ‘ေမမြန္းခိုင္’ ကို ပင္လယ္ ေက်ာက္ငါးကန္ဆီ မညၟာမတာ တြန္းပို႕ခဲ့မိသည္။ ခြင့္လႊတ္ပါေတာ့ မိန္းကေလးရယ္၊ ကိုယ္ရက္စက္ခဲ့မိတယ္။ သူမကေတာ့ သူမ ခ်စ္သူရွိရာ အေရာက္လာသူဆိုေတာ့ ထိုေန႕က ေမမြန္းခိုင္သည္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ရင္ခုန္ေနေပလိမ့္မည္။

ကြ်န္မ ဇာတ္ေကာင္ ‘သီတ’ (ကိုယ္စားျပဳ) ေဖာင္ကန္လုပ္သားေတြေတာ့ ဟိုမွာသည္မွာ အလုပ္မ်ားေနၾကသည္။ ထိုေန႕က ဂ်ပန္က ျပန္ေရာက္လာသည့္ သီတခ်စ္သူ ေမမြန္းခိုင္သည္ သူမ ေဆင္းေနက် ဦးထုပ္ျပားႀကီးကို ေဆာင္းထား၏။

'ေဟာင္ေကာင္သေဘၤာထဲ ေက်ာက္ငါးခ်မယ္။ ဆရာတို႕ ၾကည့္ၾကမလား'

ၾကည့္မွာေပါ့။ ၾကည့္ဖို႕လာသည့္ဥစၥာ။ ကြ်န္မမွာ ဦးထုပ္ျပားႀကီး ပါမလာေပမယ့္ ပဝါေလးတပိုင္းေတာ့ပါသည္။ စူးရဲေတာက္ပလာေသာ ေနေရာင္ျခည္မွ ကာကြယ္ရန္ ကြ်န္မပဝါကို ေခါင္းမွာအုပ္လွ်က္ ေမးမွာ သိုင္းခ်ည္လိုက္သည္။

ေျခတဖဝါးခ်စာ ေဖာင္ကန္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ဆင္းလိုက္ေတာ့ ထိပ္ခနဲ ရင္တုန္သြားသည္။ ပင္လယ္ေရျပင္ထက္ ေပါေလာေပၚေအာင္ ျပဳျပင္ထားသည္မို႕ လွမ္းလိုက္သည့္ ေျခလွမ္းတိုင္း ၿမဲၿမံခိုင္မာမႈမရွိ၊ ႟ုန္းၾကြလႈပ္ခါေန၏။ ဆင္းၿပီးမွေတာ့ ရပ္ေနလို႕မရ ဆက္ေလွ်ာက္၊ ဆက္ေလွ်ာက္၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လက္မ်ား ဆင့္ကမ္းေရာက္လာသည္။

"ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႕ ဆရာမ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ နင္းတဲ့လမ္းအတိုင္းသာ ရဲရဲနင္း"

ဆရာတက္ကသိုလ္ကိုလတ္တို႕၊ ဆရာေက်ာ္ရင္ျမင့္တို႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမယ္ သူတို႕က အိေျႏၵမပ်က္။ အညာသား ဆရာေက်ာ္ရင္ျမင့္ေတာင္ မေၾကာက္လွ်င္ ကြ်န္မ ဘာကိုေၾကာက္ေနရမွာတုန္း။ ေလာဘတႀကီး ဓာတ္ပံုေတြ လိုက္႟ိုက္ေနေသာ ဆရာေက်ာ္ရင္ျမင့္ကို ကြ်န္မ ၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာေနမိသည္။’

'ငါးကန္ေတြခ်ည္း ႟ိုက္မေနနဲ႕ လူကိုလည္းပါေအာင္ ႟ိုက္ဦးေနာ္'
'စိတ္ခ်၊ စိတ္ခ်'

ပင္လယ္ျပင္ ေက်ာက္ငါးေမြးျမႃေရးလုပ္ငန္းကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွစ၍ Pyi Phyo Tun International Co., Ltd မွ မန္ေနဂ်င္းဒါ႟ိုက္တာ ေဒါက္တာလြင္ေအာင္ႏွင့္ ဦးလွသန္းတို႕က အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေမြးျမွဴခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကန္၏အ႟ြယ္အစားမွာ အလ်ား ၁ဝ ေပ၊ အနံ ၁ဝ ေပ၊ အနက္ ၁၂ ေပတြင္ တလက္မခြဲ ပိုက္ကြက္မ်ားႏွင့္ ငါးမ်ားဝင္ထြက္လို႕မရေအာင္ တည္ေဆာက္ထား၏။ ပိုက္ကန္မ်ားကို ေဖာ့တံုးမ်ား၊ ေဖာ့ေဘာႀကီးမ်ား၊ သစ္သားေပါင္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည္။

ေမြးျမဴရန္ ဝယ္ယူေသာ ေက်ာက္ငါးအ႟ြယ္အစားမွာ အငယ္ဆံုးေလး လက္မအ႟ြယ္ျဖစ္ၿပီး။ ေမြးကန္ထဲ ၁၄ လ ထည့္ထားပါက ၁ဝ လက္မ၊ ၁၂ လက္မ အ႟ြယ္ ေရာင္းတန္းဝင္ ျပည္ပအဝယ္ေတာ္မ်ားအႀကိဳက္ ျဖစ္လာသည္။ ငါးမ်ား က်န္းမာသန္စြမ္းရန္ႏွင့္ ပံုမွန္ၾကီးထြားမႈရွိေစရန္ ေဒသခံေရႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အျပင္ အစာေၾကးေမြးမႈအေပၚ မူတည္သည္။ ပါေကးငါး (ဝါးလတ္ငါး) မ်ားကို တေန႕ ႏွစ္ႀကိမ္ေကြ်းရသည္။ ငယ္သည့္ငါးကို ႀကီးသည့္ငါးက စားပစ္သည့္ သဘာဝေၾကာင့္ အ႟ြယ္မတူသည့္ ငါးမ်ားကို သီးျခားေမြးရသည္။

ေက်ာက္ငါးေမြးျမႃရာတြင္ ျဖစ္ေပၚႏိုင္သည့္ သဘာဝအႏၵရာယ္မ်ားေၾကာင့္ ဆံုး႟ံႈးမႈမ်ား ျဖစ္တတ္သည္။ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲမႈတည္၍ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည့္ ေရပူေရေအးစီးေၾကာင္း၊ ေရေအာက္သတၲဝါဖ်ံမ်ား၊ အျခားငါးႀကီးမ်ား ပိုက္ကန္ကိုက္ေဖာက္ ဖ်က္ဆီးျခင္း စသည့္ ဆံုး႟ံႈးမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚတတ္သည္။ လံုၿခံဳမႈအတြက္ ေအာက္စီဂ်င္ဗူးမ်ား တပ္ဆင္ထားေသာ ေရငုပ္ကရိယာမ်ား အသံုးျပဳကာ လံုၿခံဳေရးကို ဂ႟ုစိုက္ၾကရသည္။

ကြ်န္မတို႕ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ပိုက္ကန္မ်ားထဲမွာေတာ့ ေက်ာက္ငါးေပါက္ကေလးေတြ စားသံုးသည့္အ႟ြယ္ အတိုင္ေသးသည့္ ေက်ာက္ငါးေပါက္မ်ားကို ေရာင္းမွာဆိုေတာ့ ကြ်န္မတို႕အားလံုး စိတ္ဝင္စားေနၾက၏ စားသံုးသည့္ အ႟ြယ္က တေစ်း။ သားေပါက္အ႟ြယ္က တေစ်း၊ သူတို႕ျပည္မွာ သားေဖာက္ဖို႕ မေအာင္ျမင္ေသးသေ႟ြ႕ ကြ်န္မတို႕ဆီမွာ ေဒၚလာေတြ ရေနရမည့္အျဖစ္။

'ဆရာတို႕၊ ဆရာမတို႕ သေဘၤာႀကီးေပၚ တက္ၾကဦးမလား'
'တက္မယ္၊ တက္မယ္'

ေျဖသံထဲမွာ ကြ်န္မအသံ အက်ယ္ဆံုးျဖစ္မည္ထင္သည္။ တက္မယ္သာ ေျပာသည္။ သေဘၤာႀကီးေမာ္ၾကည့္၍ ကြ်န္မေခါင္းေတာ့ နည္းနည္းစားသြားသည္။ ကိုး႟ိုးကားယားေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။

'ေဟ့ ေကာင္ေတြ၊ ဆရာမတက္လို႕ရေအာင္ ေဖာ့တံုးေတြ ေျပးယူၾကစမ္း၊ ႏွစ္တံုးေလာက္ေျပးယူ'

ဦးလွသန္းရဲ႕ အမိန္႕ေပးသံအဆံုးမွာ ေဖာင္ပတ္လမ္းအတိုင္း နိမ့္တံုျမင္တံု ေျပးသြားၾကသည္မွာ အသည္းေအးစရာ မၾကာမီ ေဖာ့တံုးႀကီးႏွစ္တံုး ေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ အဆင္ေျပသြား၏။

ဝါးဘိုးဝါးရွည္ျဖင့္ ေဖာင္ကန္ရဲ႕ ပိုက္တဖက္စကိုလွ်ိဳ၍ အတြင္းဘက္သို႕ တိုးသြားေတာ့ ကန္က်ဥ္းသြားကာ ေက်ာက္ငါးေတြကို ခပ္ရန္အဆင့္သင့္။ ခြက္ျဖင့္ ခပ္ယူလာေသာ ေက်ာက္ငါးေတြ ႏွစ္ေယာက္လက္ ႏွစ္ေယာက္ကမ္းလ်က္ ကီလိုခ်ိန္ေပၚေရာက္လာေတာ့ အေလးခ်ိန္ေအာ္သူကေအာ္၊ စာရင္းမွတ္သူမွတ္၊ ဂဏန္းေပါင္းစက္ ႏွိပ္သူႏွိပ္၊ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ သြက္သြက္လက္လက္ ဆူဆူညံညံ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကီလိုခ်ိန္ၿပီးသား ငါးေတြကို သေဘၤာဝမ္းထဲ ထည့္ၾကသည္။

'ဒါက သေဘၤာနားထားစဥ္ ေရေဟာင္းေရသစ္ လဲလွယ္လည္ပတ္တဲ့စနစ္နဲ႕ ပင္လယ္ေရ မျပတ္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါ။ ဒီစနစ္က သေဘၤာရပ္နားထားစဥ္မွာသာ သံုးမွာေလ၊ ပင္လယ္ထဲ ခုတ္ေမာင္းခ်ိန္က်ေတာ့ ပင္လယ္ေရ အလိုအေလွ်ာက္ ဝင္ထြက္ႏိုင္တဲ့ ဆို႕ေပါက္ေတြနဲ႕ စီစဥ္ထားပါတယ္။

ဦးလွသန္းက ဆို႕ေပါက္ေတြကိုျပ၍ အေသအခ်ာ ေလ့လာၾက၏။

'ဒီလိုနဲ႕ တႏွစ္ကို ေဟာင္ေကာင္က ခုႏွစ္ေခါက္ေလာက္ လာဝယ္ၾကတယ္။ ေရာင္းေတာ့ F0B စနစ္နဲ႕ပါပဲ။ အလွေမြးငါးေတြလည္း ကြ်န္ေတာ္ စမ္းသပ္ ေမြးထားေသးတယ္။ သူတို႕စိတ္ဝင္စားရင္ ေရာင္းမယ္ေပါ့။ ဒီကၿပီးရင္ လုပ္ငန္းကို ေခ်ာင္းသာဘက္တိုးခ်ဲ႕ဖို႕ အစီအစဥ္ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ငါးေတာက္တူ အနီနဲ႕ အနက္ ႏွစ္မ်ိဳးတည္းက အနီက တကီလို ၁၂-၁၃ ေဒၚလာ ရႏိုင္တယ္

ဦးလွသန္း၏ အနာဂတ္ေမွ်ာ္စင္ လိႈင္းလံုးေတြၾကား ကြ်န္မတို႕ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္။ ေဓၚလာငွက္မ်ားသည္ ေတာင္ပံတဖ်တ္ဖ်တ္ ရမ္းခါလ်က္ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ပ်ံသန္းလာေနသည္။ အဖိုးတန္ ေရေအာက္သယံဇာတေတြ ေပးေဝေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို လြမ္းေမာခ်စ္ၾကင္စိတ္ အျပည့္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။

'ကဲ ဧည့္သည္ေတြ ဆာေနေရာေပါ့။ တခုခု စားရေအာင္"

တခုခုဆိုေသာ္လည္း ေဖာင္အိမ္ေပၚမွာ ျပင္ဆင္ထားသည္မွာ တခုကမပါ။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္၊ အသီးအ႟ြက္ႏွင့္ အသားအစိမ္းေၾကာ္၊ ၾကက္သားအၾကြတ္ေၾကာ္၊ ကင္းပြန္သုတ္၊ ယိုးဒယားဟင္းခ်ိဳတို႕ႏွင့္ ထမင္းကို ႀကိဳက္ရာတြဲဖက္ စားသံုးႏိုင္သည္။ အခ်ိဳရည္ဗူးေတြကလည္း အလွ်ံပယ္။ ကြ်န္မသည္ အလြမ္းပင္ဆင့္ ဝတၴဳကေလးကို အထူပင္ လြမ္းမိသြားျပန္သည္။ ထိုဝတၳဳထဲတြင္ ေဖာင္အိမ္ေပၚမွ ထမင္းဝိုင္းကေလးကို ဘဝဲ၊ ကင္းမြန္၊ ေရခူ စေသာ ပင္လယ္စာေတြႏွင့္ ကြ်န္မ စီစဥ္ေရးသားခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ ကြ်န္မတို႕ ေဖာင္အိမ္ေပၚမွာ ပင္လယ္စာေတြ စားေနၾကရၿပီ။ တခါတရံ စိတ္ကူးအိပ္မက္တို႕သည္ ဆံုဆည္းတိုက္ဆိုင္ ေနၾကျပန္သည္။

ေၾကညာဘုတ္ျပားေပၚမွာေတာ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို တန္းစီေရးထား၏။

၁။ ညအခ်ိန္ ေလွ၊ စက္၊ ေဖာင္ကို ဂ်ဴတီသမား ေမွ်ာရန္။
၂။ စက္ေဖာင္ကို သတ္မွတ္ထားေသာေနရာတြင္ ထားရန္။
၃။ သတ္မွတ္ေနရာမထားဘဲ ေပ်ာက္ဆံုးပါက ေဖာင္ႏွင့္ စက္တန္ဖိုး ေပးေလွ်ာ္ရမည္။
၄။ ညအခ်ိန္ ကမ္းေပၚ ကလူ ျပန္ေခၚရန္ အခ်ိန္
ပထမအေခါက္ ၈:၃ဝ နာရီ
ဒုတိယအေခါက္ ၁ဝ:၃ဝ နာရီ
၅။ ဂ်ဴတီလႊဲလွ်င္ ေလွႏွင့္ ေဖာင္လႊဲပါ။

စည္းကမ္းဟူသည္ ကုန္းမွာျဖစ္ေစ၊ ေရမွာျဖစ္ေစ လူတန္ဖိုးကို ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ ျမၟင့္တင္ေပးေနသည္။ အကြပ္၊ ေဘာင္၊ စည္းတို႕ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ေဖာင္ကန္ေပၚမွာ လုပ္သားအင္အား ၄ဝ ေက်ာ္ရွိၿပီး၊ ဘိုကေလး အိမ္မဲဘက္မွ မ်ားသည္ဆို၏။

'ဒီေနရာမွာ ရပ္ေဝးအလုပ္သမားေတြပဲ ေပ်ာ္တယ္၊ ဒီအနီးအနား ၿမိတ္ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြ မေပ်ာ္ဘူး။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဒီမွာ အိမ္ေထာင္သည္ လက္မခံလိုပဲ၊ အိမ္ေထာင္ရွိသူပါလာရင္ ဟိုခပ္လွမ္းလွမ္းက ေမာ္တုန္းႀကီး႟ြာမွာ ထားရင္ထား ဒီမွာေတာ့ ထားခြင့္မရွိဘူး'

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ေမာ္တုန္းႀကီး႟ြာသည္ ကြ်န္းေတာင္ကို ေက်ာမီ၍ သန္႕သန္႕ခန္႕ခန္႕ တည္ရွိေနသည္။ ကမ္းႏွင့္ ငါးေဖာင္ၾကား ေဖာင္ေသးေသးကေလးေပၚမွာ ေစာေစာက ေက်ာက္ငါးေပါက္ကေလးေတြ ထြက္သြားေသာ ပိုက္မ်ားကို ေဆးေၾကာသန္႕စင္ေနၾက၏။ သူတို႕ ထမင္း မစားအားၾကေသး။ အဝါေရာင္ ပိုက္ဆီေခ်းေတြ ပင္လယ္ေရထဲ ဟိုမွသည္မွ စီးေမ်ာေန၏။

'ပိုက္ေတြမွာ ေရေမွာ္ပင္ေတြ ကပ္ေနေလ့ရွိတယ္။ ဒါေတြကို မၾကာခဏ ေဆးေၾကာေပးမွ မ်ားလာရင္ ေရေမွာ္ေတြမွာ ကပ္ၿငိေနတဲ့ ေရပိုးေတြက ငါးႀကီးငါးငယ္ေတြကို အႏၱရာယ္ေပးေလ့ရွိတယ္'

"ကြ်န္ေတာ္က ဒီေနရာကို ေ႟ြးခ်ယ္တာ ကြ်န္းေတာင္ၾကားမို႕ မိုးသက္မုန္တိုင္းဒဏ္မွ ကာကြယ္တာရယ္၊ ေရခ်ိဳ နီးနီးနားနားရတာရယ္၊ ကြ်န္းေပၚက ေရခ်ိဳကို ေရေအာက္မွာ ပိုက္ျမၟဳပ္ၿပီး ဒီအထိ သြယ္ယူထားတာ"

အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း ေရွ႕တန္းေရာက္လာေသာ ဦးလွသန္း၏ ေတြးေတာႀကံဆ လုပ္ကိုင္မႈစြမ္းရည္ေတြကိုေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ခ်ီးက်ဴးေနမိသည္။ ျမန္မာေတြ မညံ့ၾကပါ။ သည္ထက္ နည္းပညာေတြ တိုးတက္ေခတ္မီလာလွ်င္ေတာ့။

'ကဲ ကဲ ေလွထဲဆင္းၾက၊ ျပန္ၾကေပဦးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အလုပ္မျပတ္ေသးလို႕ စပိဘုတ္နဲ႕ ျပန္လာမယ္၊ သြားႏွင့္ၾက'

ကြ်န္မတို႕ ဦးလွသန္းႏွင့္ ေက်ာက္ငါးစခန္း လုပ္သားေတြကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကြ်န္းရိပ္ေတာင္ဆြယ္ႏွင့္ ပင္လယ္ရဲ႕ ညၟိဳ႕ငင္မႈေၾကာင့္ လႊမ္းသလို၊ ေဆြးသလို ရသတမ်ိဳး ခံစားရသည္။ လာလမ္းအတိုင္း ျပန္လာေနေသာ P.P.T သည္ ဣေႏၵရရ၊ မြန္းတည့္ေနကား နံနက္ခင္းကထက္ စူးစူးဝါးဝါး ထိုးပူလာသည္။

P.P.T စက္ေလွျဖတ္သန္းရာ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး အမိုးမပါ ေလွပက္လက္ကေလးမ်ား ပင္လယ္ထဲမွာ လက္ညၟိဳးထိုးမလြဲ ဟိုမွာသည္မွာ ျပန္႕က်ဲလို႕။ တေလွမွာ လူရွစ္ေယာက္ ဆယ္ေယာက္၊ ေလွနံ တဘက္တခ်က္မွာ တန္းစီထိုင္လ်က္ ေရထဲသို႕ မွ်ားႀကိဳးမ်ားခ်ကာ မွ်ားႀကိဳးကိုင္လက္မ်ားကေတာ့ သင္တံု၊ တက္တံု အေပၚေအာက္ လႈပ္ခတ္စြာ။

ပင္လယ္ျပင္ရွိ ေက်း႟ြာႏွင့္ ကြ်န္းမ်ားတြင္ေနထိုင္ေသာ ေရလုပ္သားမ်ားသို႕ မတည္ ရင္းႏွီးေငြမ်ား ထုတ္ေပးကာ အနာအဆာလြတ္ငါးးမ်ား ရရွိေစရန္။ (မွ်ားခ်ိတ္ျဖင့္ မွ်ားယူရေသာ) နည္းလမ္းျဖင့္ ဖမ္းဆီးၾကရသည္။ ေက်ာက္ႀကိဳ ေက်ာက္ၾကားတြင္ က်င္လည္က်က္စားေသာ ေက်ာက္ငါးတို႕ကို ငါးစာအျဖစ္ ဘဲလည္ဆံေမြးတပ္ေသာ မွ်ားႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ေမွ်ာယူဖမ္းဆီး ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေမာ္တုန္းႀကီး ငါးေဖာင္စခန္းသည္ အဖိုးတန္ေက်ာက္ငါးတို႕ကို ကမ္းလင့္ႀကိဳဆို ေနေပလိမ့္မည္။

႟ြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ လူေတြအားလံုး ေယာက်္ား၊ မိန္းမမက်န္ သည္လိုပဲ ေက်ာက္ငါးမွ်ား ေန႕စဥ္ထြက္ၾကသည္တဲ့။ တေကာင္ခ်င္း သြင္းေစ်းက ေက်ာက္ငါးရွာသူတို႕၏ ထမင္းအိုးကို ေလာေလာဆယ္ ျဖည့္ဆည္းေပးေနသည္။ ျပင္းျပေသာ မြန္းတည့္တန္ခူးေနသည္ အမိုးအကာမဲ့ ေက်ာက္ငါးမွ်ားသူေတြရဲ႕ ေက်ာေပၚ အညၟာအတာကင္းစြာ က်ေရာက္ေနသည္။ မွ်ားႀကိဳးကိုင္လက္မ်ား ပြန္းရွအက္ကြဲေနမွာ အေသအခ်ာပင္။

ကြ်န္မ အာ႟ံုထဲမွာ ေစာေစာက ေဖာင္ကန္ေပၚမွာ ေဒၚလာငွက္မ်ားသည္ ေတာင္ပံတျဖတ္ျဖတ္ ရမ္းခါလွ်က္ ႀကီးမားေသာအရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ပ်ံသန္းလာေနသည္။ ကြ်န္မသည္ စိုးရိမ္တႀကီး ေကာင္းကင္ေပၚသို႕ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ေဒၚလာငွက္မ်ား ဘယ္မွာ နားေလမည္မသိ။