ေနာင္တ ဆိုသည္မွာ ပတၱျမား

"ေတာင္းဆိုး ပလံုးဆိုး ကိုသာ ပစ္႟ိုး ထံုးစံ ရွိတယ္၊ သားဆိုး သမီးဆိုးကို ပစ္႟ိုး ထံုးစံ မရွိဘူးလို႕ ေရွးလူႀကီးမ်ား ဆိုစကား ရွိတယ္ မဟုတ္လား။"

"အဲဒါဟာ မိဘရဲ႕ ေမတၲာကို ေဖာ္0x150ႊန္းတဲ့ စကား၊ မိဘ ေမတၲာ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားတယ္၊ သားသမီး ဘယ္လို ဆိုးဆိုး၊ မပစ္ရက္ မပစ္ႏိုင္ မစြန္႕ရက္ မစြန္႕ႏိုင္ ျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာကို ေျပာတာ။"

"ဒီေတာ့ ဒီစကားဟာ 'မပစ္ရက္ဘူး၊ ပစ္႟ိုး ထံုးစံ မရွိဘူး' လို႕ပဲ ေျပာတာ၊ ' ပစ္လို႕ မရဘူး' လို႕ မေျပာဘူး။"

"ဒီ အခ်က္ကိုေတာ့ အေလးအနက္ သတိထား။"

"မိဘနဲ႕ သားသမီး၊ လင္နဲ႕ မယား၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ အေဆြ ခင္ပြန္း အခ်င္းခ်င္း ဘယ္သူမဆို တဦးကို တဦး ပစ္ခ်င္ရင္ တကယ္ စြန္႕ပစ္မယ္ ဆိုရင္ စြန္႕ပစ္လို႕ ရတယ္။"

"အဲ … ပစ္လို႕ မရတဲ့သူ၊ ဘယ္လို ဘယ္နည္းနဲ႕မွ ပစ္လို႕ မရတဲ့သူ တဦး ရွိတယ္၊ ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္သူက ပစ္လို႕ မရတာလဲ … သိလား။" "ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပဲကြ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ၊ ကိုယ့္ကို ကိုယ္က်ေတာ့ ဘယ္လိုပဲ စြန္႕ပစ္ခ်င္ စြန္႕ပစ္ခ်င္ စြန္႕ပစ္လို႕ မရဘူး၊ သတ္ေသဖို႕ ဆိုတာလဲ အေျပာ လြယ္သေလာက္ အလုပ္ မလြယ္ဘူး။"

"ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စြန္႕ပစ္ခ်င္ ရမယ့္ အေျခအေန မေရာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္း၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မေသမခ်င္း 'ဝဋ္' ခံရၿပီ မွတ္ေပေတာ့"

X X X X X

စာေရးသူ ရွစ္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝက ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ လွေအာင္ကို ေက်ာင္းသြားရန္ ဝင္ေခၚစဥ္ လွေအာင္၏ အေဖ ဦးလွေက်ာ္က သူ၏ တဦး တည္းေသာ သားကို အထက္ပါ အတိုင္း ဆံုးမ ေျပာဆို ေနသည္။ လွေအာင္သည္ ေက်ာင္းသြားရန္ အသင့္ အေနအထားတြင္ ရွိ၏။ ကုလားထိုင္တြင္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ ကေလး ထိုင္ေနသည္။ ေခါင္းကို ငံု႕ထားသည္။ သူ႕အေဖက သူ႕ကို မည္သည့္ အခ်ိန္က စတင္ ဆံုးမ ေနသည္ မသိ။ စာေရးသူ ေရာက္သြားေသာ အခါ ' ေတာင္းဆိုး၊ ပလံုးဆိုး' မွ စတင္ ၾကားရသည္။ ' လူႀကီး သူမ တို႕၏ ဆိုဆံုးမ စကားကို ေလးေလးစားစား နာခံ မွတ္သား ရမည္' ဟူ၍ စာေရးသူ၏ အေဖက 0x150ႊန္ၾကား ထားသည့္ အတိုင္း စာေရးသူလည္း လွေအာင္၏ ကုလားထိုင္ ေရွ႕ရွိ ကုလားထိုင္တြင္ တ႟ိုတေသ ဝင္ထိုင္ လိုက္ပါသည္။

ဦးေက်ာ္လွသည္ လွေအာင္၏ မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္၏။ စာေရးသူက လွေအာင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္ေန၍ မၾကည့္ဘဲ ျမင္ေန ရသည္။ ဦးလွေက်ာ္ ဆံုးမ ေနစဥ္ ျဖစ္ေပၚ ေနေသာ လွေအာင္၏ မ်က္ႏွာကို ဦးလွေအာင္ ျမင္လွ်င္ လည္ပင္း ညၟစ္သတ္ မိလိမ့္မည္ ထင္သည္။ မထီေလးစား အသြင္မွ အစ မလိုလား မႏွစ္မ်ိဳ႕သည့္ အမူအရာက တမ်ိဳးၿပီး တမ်ိဳး ေပၚေနသည္။

လွေအာင္သည္ စာေရးသူ၏ တကယ့္ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ ျဖစ္၏။ နံနက္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ အိမ္မွ ထြက္စဥ္သာ လွေအာင္က စာေရးသူႏွင့္ တြဲထြက္ၿပီး က်န္အခ်ိန္ အားလံုးတြင္ စာေရးသူႏွင့္ လံုးဝ မဆက္ဆံ ေတာ့ေပ။ သဘာဝခ်င္း မတူသည့္ အတြက္ ဆက္ဆံ ၍လည္း မရေပ။

လွေအာင္၏ အေဖ ဦးလွေက်ာ္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေစ်းႀကီး ထဲတြင္ အထည္ဆိုင္ တဆိုင္ႏွင့္ ေ႟ႊဆိုင္ တဆိုင္ ဖြင့္ထားသည္။ အထည္ဆိုင္ကို လွေအာင္၏ အစ္မ မလွေမက ဦးစီးၿပီး ေ႟ႊဆိုင္ကို လွေအာင္၏ အေမ ေဒၚအံုးက ဦးစီးသည္။ ဦးလွေက်ာ္က ႏွစ္ဆိုင္လံုးကို ဦးစီး တာဝန္ ယူၿပီး ဦးလွေက်ာ္၏ တကယ့္ လုပ္အားမွာ ဘာသာေရး ဘက္တြင္ ေရာက္ေနသည္။

လွေအာင္ တို႕မွာ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိ၍ မလွေမက လွေအာင္ကို အလို လိုက္သည္။ ေဒၚအံုး ကလည္း တဦးတည္းေသာ သားမို႕ အလို လိုက္သည္။ မလွေမကို ခုနစ္တန္း ေအာင္႟ံုျဖင့္ ေက်ာင္းအထြက္ ခိုင္းလိုက္ ေသာ္လည္း လွေအာင္ကိုမူ ဘြဲ႕ရသည္ အထိ ထားမည္ဟု အားခဲ ထားၾကသည္။ ထိုစဥ္က ထိုေဒသ မ်ားတြင္ ဘြဲ႕ရၿပီး သူကို လက္ခ်ိဳး ေရတြက္၍ ရသည္။ လွေအာင္ကို အလို မလိုက္သူက ဦးလွေက်ာ္။

လွေအာင္မွာ အေဖက သတ္မွတ္ ေပးထားေသာ မုန္႕ဖိုး တက်ပ္ အျပင္ အေမက ေပးေသာ ငါးက်ပ္ႏွင့္ အစ္မက ေပးေသာ ငါးက်ပ္ ရွိေသးရာ တေန႕မုန္႕ဖိုး ဆယ့္တစ္က်ပ္ ရသည္။ စာေရး သူတို႕က ငါးမူးသာ ရသည္။

လွေအာင္သည္ ဥာဏ္ေကာင္းသည္။ စာႀကိဳစားမႈ လံုးဝ မရွိ။ ေက်ာင္းေျပးသည္။ ႟ုပ္ရွင္ ၾကည့္သည္။ သဘာဝခ်င္း တူသူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းၿပီး ေတသည္။ ေလသည္။ ဖဲ႟ိုက္သည္။ တခါတရံ အေျခအေန ေပးလွ်င္ အရက္ပါ ေသာက္သည္။ 'ကရယ္ဗရင္-ေအ' စီးကရက္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေသာက္သည္။ မုန္႕ဖိုး အျပင္ ႟ုပ္ရွင္ ၾကည့္ရန္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားအား ေက႗းေမြးရန္ ေက်ာင္း အတြက္ ဘာေၾကး ညာေၾကး ေပးရန္ စသည့္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေတာင္း၍ ရေသာ ေငြမ်ားလည္း ရွိေသး၏ ။ ထိုေငြမ်ားက လွေအာင္ကို အဆိုး ဘက္သာ တြန္းပို႕ ေနသည္။

X X X X X

"ငါက ပညာ တတ္ေကာ ဘာလုပ္ရ မလဲ၊ ပညာ မတတ္လဲ ဘာျဖစ္ မလဲ၊ ငါ့မိဘဟာ ဆယ္သိန္း ဖိုးေလာက္ ခ်မ္းသာတယ္၊ တို႕ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတယ္၊ တေယာက္ ငါးသိန္းပဲ၊ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ဘဏ္ထည့္ ထားလိုက္ရင္ တသက္လံုး မငတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ ဘာလို႕ အပင္ပန္း ခံၿပီး စာသင္ ေနေတာ့ မလဲ။

"အဲဒီေတာ့ ဘာလုပ္ရ မလဲ၊ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း …. လူ႕ေလာကမွာ လူျဖစ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာလို႕လဲ၊ ထားပါေတာ့ …. ခုနစ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္လို႕၊ အဲဒီ အထဲမွာ ႏွစ္ဆယ့္ ငါးႏွစ္ ေလာက္က ကေလး ဘဝနဲ႕ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ဘာမွ မလုပ္ရဘဲ ပညာပဲ ႀကိဳးစား သင္ေနရတဲ့ ဘဝ၊ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ အထိက သား သမီးေတြ အတြက္ စီးပြားရွာ၊ ေက်ာင္းက ထြက္ထြက္ခ်င္း မိန္းမ ရရင္ေတာ့ စီးပြားရွာတဲ့ ဘဝထဲ တန္းဝင္ သြားေပါ့၊ ေျခာက္ဆယ္ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ ဘဝ ကူးေကာင္းေအာင္ တရားရွာ၊ ဘယ္မွာလဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ရတဲ့ ဘဝ၊ ဘယ္မွာ လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္ေတာ့ မလဲ။"

"ငါကေတာ့ အမွန္အတိုင္း ေျပာမယ္၊ လူ႕ျပည္မွာ အၾကာႀကီး မေနခ်င္ဘူး၊ မလုပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္၊ ဘာမွ မစြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အိုမင္း မစြမ္း ဘဝနဲ႕လဲ မေနခ်င္ဘူး၊ အ႟ြယ္ ေကာင္းတုန္းမွာ ေပ်ာ္မယ္ ပါးမယ္၊ လုပ္ခ်င္တာ အကုန္ လုပ္မယ္၊ လူ႕စည္းစိမ္ကို အျပည့္ ခံစားမယ္၊ လူ႕စည္းစိမ္ကို အျပည့္ မခံစား ႏိုင္တဲ့ အ႟ြယ္ ေရာက္တာနဲ႕ ေသပစ္မွာပဲ၊ ဒါပဲ။"

"အဲ …. မင္းကေတာ့ ဆင္းရဲတယ္၊ ငါနဲ႕ မတူဘူး၊ ပညာ ႀကိဳးစားသင္၊ ပညာတတ္မွ လူတန္းေစ့ ကေလး ေနႏိုင္မယ္၊ ငါ့ကို တုလဲ မတုႏိုင္၊ အားလဲ မက်နဲ႕၊ ဆံုးလဲ မဆံုးမနဲ႕"

တေန႕တြင္ အတူ ေက်ာင္းသြားရင္းမွ လွေအာင္က သူ႕အေဖက ခဏခဏ ျမည္တြန္ ေတာက္တီး၍ နားၿငီးေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ စာေရးသူက မိဘက သားသမီး ဆင္းရဲမည္ စိုး၍ ေျပာဆို ဆံုးမျခင္းကို ဤသို႕ မေျပာသင့္ေၾကာင္း၊ မိဘ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ပညာ ႀကိဳးစား သင္ သင့္ေၾကာင့္ ျပန္လည္ ေျပာဆိုရာ လွေအာင္က အထက္ပါ အတိုင္း သူ၏ အယူအဆကို ေျပာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စာေရးသူသည္ သူ႕အား ေနာက္ထပ္ မေျပာေတာ့ေခ်။

X X X X X

ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ ရွစ္တန္း ေအာင္ၿပီးေနာက္ စာေရးသူက ရန္ကုန္ ေရာက္လာသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီး တက္ကသိုလ္ ဆက္တက္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မျပတ္လွ။ စာျဖင့္ ဆက္သြယ္လ်က္ ရွိခဲ့သည္။ လွေအာင္ ထံေတာ့ စာေရး ေသာ္လည္း ျပန္စာ မရ၍ ထပ္မေရး ျဖစ္ေတာ့။ သို႕ေသာ္ လွေအာင္တို႕ သတင္း ကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း မ်ားမွ တဆင့္ ၾကားေနရသည္။ လွေအာင္ စာေမးပြဲ က်ၿပီး ေက်ာင္းဆက္ မတက္ဘဲ ေလေနသည္။ ဦးလွေက်ာ္ ေလျဖတ္ၿပီး အိပ္ရာထဲ လဲေနသည္။ မလွေမက ေစ့စပ္ ထားေသာ ကိုဘသိန္းႏွင့္ လက္ထပ္ လိုက္သည္။ ဦးလွေက်ာ္ ဆံုးသည္။ ေဒၚအံုး အိပ္ရာထဲ ဘံုးဘံုးလဲသည္။ ေနာက္ …. ေဒၚအံုး ဆံုးသည္။ လွေအာင္ တေယာက္ မူေကာင္းတုန္း ေတေကာင္းတုန္း ေလေကာင္းတုန္း။

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားသည္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္ အတြင္း ျဖစ္ပြား သြားေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္၏။ လွေအာင္ ေတလြန္း ျဖဳန္းလြန္း သျဖင့္ မလွေမက အေမြ ခြဲလိုက္သည္။ လွေအာင္က ေ႟ႊဆိုင္ႏွင့္ ျပန္အမ္း ေငြမ်ား ရသည္။ မလွေမက ေနအိမ္ႏွင့္ အထည္ဆိုင္ ရသည္။

လွေအာင္ ေ႟ႊေတာင္ တန္းတြင္ တိုက္ခန္း တခန္း ငွားေနသည္။ ေ႟ႊဆိုင္ကို ေဒၚအံုး လက္ထက္ ကတည္းက လုပ္လာေသာ ဦးရွာ၊ ဦးေသာင္း တို႕ႏွင့္ လႊဲထားသည္။ ျပန္အမ္း ေငြမ်ားကို ဘဏ္တြင္ ထားသည္။ ေန႕စဥ္ အသံုးက ဆိုင္မွ ယူသည္။ အျမတ္ တရာ ရွိလွ်င္ လွေအာင္ ယူေငြက ႏွစ္ရာ ျဖစ္သည္။

X X X X X

"ေဟ့ေကာင္ အုန္းသြင္၊ မင္း စာေရးဆရာ လုပ္ေနတယ္ဆို၊ ေဖသိန္းတို႕ ေျပာတယ္၊ ငါေတာ့ မဖတ္မိ ပါဘူး၊ ငါ့မလဲ သင္ပုန္ႀကီးေတာင္ ဖတ္တတ္ပါ ေတာ့မလား မသိဘူး၊ ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ …."

စာေရးသူသည္ ေက်ာင္းမွ ပညာ တပိုင္း တစႏွင့္ ထြက္ၿပီး ရန္ကုန္တြင္ အလြတ္ ပညာသင္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ရင္း သတင္းစာ မ်ားတြင္ ဝတၪဳတိုႏွင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားလ်က္ ရွိရာမွ ေမာ္လၿမိဳင္သို႕ တေခါက္ ျပန္သြားရာ သေဘၤာဆိပ္တြင္ လွေအာင္ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး လွေအာင္က အထက္ပါ အတိုင္း ေျပာဆို ႏႈတ္ဆက္သည္။

"စာေရးဆရာ အေခၚ မခံႏိုင္ ေသးပါကြာ၊ လက္သင္ ဘဝ ရွိပါ ေသးတယ္၊ မင္းရဲ႕ သတင္းေတာ့ ငါ အၿမဲလိုလို ၾကားေန ပါတယ္၊ အခု ဘယ္သြား မလို႕လဲ"

စာေရးသူက ေျဖၿပီး ျပန္ေမး လိုက္သည္။ အခ်ိန္မွာ ညေန ငါးနာရီခန္႕ ျဖစ္ၿပီး လွေအာင္၏ ေနာက္တြင္ ပရိသတ္က ဆယ္ဦးထက္ မနည္း။ သူတို႕ အားလံုး လွေအာင္ႏွင့္ တေထရာတည္း၊ ႟ုပ္ခ်င္း တူသည္ မဟုတ္။ ဆူႀကံဳ နိမ့္ျမင့္ စံုသည္။ တေထရာတည္း တူသည္မွာ လွေအာင္ ကဲ့သို႕ အရက္ခ်ိဳး မ်က္ႏွာ နီစပ္စပ္ အမ္းတမ္းတမ္း။

"ငါ့အေၾကာင္း မင္း ၾကားေနတယ္ ဆိုရင္ ဘယ္သြားမလဲ ေမးစရာ လိုေသးလားကြ၊ 'နမ္း႟ြမ္း' (ေပ်ာ္ပြဲစား႟ံု) ကို သြားမလို႕၊ ဝါသနာ ပါရင္ လိုက္ခဲ့"

လွေအာင္ ျပန္ေျဖၿပီး ေခၚလိုက္သည္။ စာေရးသူက ကိစၥ ရွိေသး၍ မလိုက္ ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ေျပာၿပီး လမ္းခြဲ ခဲ့သည္။

လွေအာင္သည္ ကုေဋ ရွစ္ဆယ္ သူေ႒းသား မိဘ ေသၿပီးစ အေနမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ လွေအာင္၏ ေနာက္တြင္ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါ ေ0x144ခရံ သင္းပင္း တပံုတပင္ျဖင့္ ေသာက္လိုက္၊ စားလိုက္၊ ေပ်ာ္လိုက္၊ ပါးလိုက္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ ဦးရွာမွာ လွေအာင္ကို ငယ္စဥ္ကပင္ ေၾကာက္ရသူ ျဖစ္၍ လွေအာင္ ေတာင္းသေလာက္ ေပးရသည္။ စာရင္းသာ အတိအက် လုပ္ထား ရသည္။ မလွေမ ကေတာ့ ေကာင္းသည္ ဆိုးသည္ မေျပာေတာ့။ ေျပာ၍လည္း ရမည္ မဟုတ္။ အေမြကို သစ္သီး ထက္ျခမ္းကြဲ ခြဲခဲ့ၿပီး ျဖစ္၍ သင္းထိုက္ႏွင့္ သင္းကံ ရွိပါ ေစေတာ့ဟု ပစ္ထားၿပီး ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္ ဖိလုပ္ ေနခဲ့သည္။ ေစ်းႀကီးထဲမွ ဆိုင္အျပင္ ေအာက္လမ္းမႀကီးတြင္ တဆိုင္ ခြဲဖြင့္ ႏိုင္ခဲ့သည္။

သို႕ျဖင့္ အတန္ၾကာ ေနခဲ့ရာ ေမာ္လၿမိဳင္ ေစ်းႀကီး မီးေလာင္ေသာ အခါ လွေအာင္တို႕ ဆိုင္နားမွ ကပ္ေလာင္ သျဖင့္ ဦးရွာမွာ လူလြတ္ေအာင္ မနည္း ေျပးခဲ့ရ သည္ဟု ဆိုသည္။ လွေအာင္ ေ႟ႊဆိုင္ ျပဳတ္သြားၿပီ။ တကယ့္ေတာ့ လွေအာင္၏ ေ႟ႊဆိုင္မွာ ဟန္သာ ရွိေတာ့သည္။ လံုးပါး ပါးခဲ့ၿပီမို႕ မ်ားမ်ားစားစား မက်န္ေတာ့။

ရင္းႏွီး သူမ်ားက လွေအာင္ကို ဘဏ္မွ ေငြထုတ္ၿပီး ဆိုင္ျပန္ ဖြင့္ရန္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ ျပဳၿပီး စီးပြားေရးကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္ရန္ အႀကံ ေပးသည္။

"ငါ့မွာ နဖား မထိုးမယ့္ မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါလ်က္နဲ႕ ဘာလို႕ အမိုက္ခံၿပီး နဖား ထိုးမယ့္ မိန္းမ တေယာက္ကို ယူရမလဲ၊ ဘဏ္က ေငြကို တလ ငါးရာ ထုတ္သံုးရင္ အႏွစ္ သံုးဆယ္ေလာက္ သံုးႏိုင္တယ္၊ ဘာလို႕ စာရင္း အ႟ႈပ္ ခံၿပီး အလုပ္ လုပ္ေတာ့ မလဲ၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆိုင္ေတာင္ လုပ္ခ်င္လို႕ မဟုတ္ဘူး ဦးရွာကို သနားလို႕"

လွေအာင္က ဤသို႕ ျပန္ေျပာၿပီး ဆက္လက္ ေပေတ ေနခဲ့သည္။ လွေအာင္ ဘဝ ပိုၿပီး ဆိုးသြား သည္မွာ 'မာေက်ာက္' စြဲျခင္းပင္ ျဖစ္၏ ။ ထို႕ေၾကာင့္ အႏွစ္ သံုးဆယ္ သံုးမကုန္ ဆိုေသာ ဘဏ္မွ ေငြမွာ သံုးႏွစ္ အတြင္း ဘဏ္စာရင္း ပိတ္လိုက္ ရသည္။ ေနာက္ … အိမ္ရွိ ပစၥည္းမ်ား ခ်ေရာင္းသည္။ ေနာက္ … အိမ္ခန္းပါ ေရာင္းၿပီးေနာက္ …. လွေအာင္ တေယာက္ ေမာ္လၿမိဳင္မွ ေပ်ာက္ခ်င္း မလွ ေပ်ာက္သြား၏ ။ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ ေက်ာင္းအတူ ေနခဲ့သည့္ စာေရးသူတို႕ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း မ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အႏွံ႕ ေရာက္ၾကသည္။ မၾကာခဏလည္း ျပန္ေတြ႕ ၾကသည္။ လွေအာင္ကို မည္သူမွ မည္သည့္ ေနရာတြင္မွ် မေတြ႕ခဲ့ၾက။

X X X X X

" ငါ့ ေျမးတို႕ရယ္ … အဘိုး ဒုကၡိတကို သဒၶါ သေ႟ြ႕ လွႃခဲ့ တန္းခဲ့ စြန္႕ႀကဲ ခဲ့ၾက ပါကြယ္"

ပဲခူး ေ႟ႊေမာေဓာ ဘုရားကို ေရာက္တိုင္း ဤအသံကို ၾကားေနက် ျဖစ္သည္။ စာေရးသူတို႕ မိသားစုမွာ ရက္အားကေလးမ်ား ရလွ်င္ တေနရာ ရာကို ဘုရားဖူး ထြက္တတ္ ၾကသည္။ ဘုရားစံုလည္း ဖူးရ လမ္းပန္းလည္း ေကာင္းသည့္ ပဲခူးကိုမူ ေျခာက္လ တႀကိမ္မွ် ေရာက္တတ္ ၾကသည္။ ေစာင္းတန္း အတက္တြင္ အသက္ (၇ဝ) ခန္႕ ရွိမည္ ထင္ရေသာ အဘိုးအို တဦးက လာသမွ် ဘုရားဖူး မ်ားကို ဤသို႕အလွႃ ခံေနသည္ကို အေခါက္တိုင္း ေတြ႕ရသည္။ စာေရးသူ၏ သားသမီး မ်ားက အေ0x143ကမ်ား လွႃၾကသည္။ အဘိုးအိုမွာ အေတာ္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးပင္ ကိုယ္ပ်က္လ်က္ ရွိသည္။

တႀကိမ္တြင္ မိသားစုမ်ား ဘုရား ရင္ျပင္ေပၚ တက္သြားၾကၿပီး စာေရးသူက ေစာင္းတန္းဝတြင္ အသိ တဦးႏွင့္ စကား ေျပာေနရ သျဖင့္ တဦးတည္း က်န္ၿပီးမွ လိုက္တက္ ခဲ့ရသည္။ ေတြ႕ေနက် အဘိုးအို ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။

"ဆရာေလး …. စကား နည္နည္းေလာက္ ေျပာခြင့္ ျပဳပါလား"

"ဘာေျပာ ခ်င္လို႕လဲ၊ ေျပာခ်င္တာ ေျပာပါ" ဟု ျပန္ေျပာ လိုက္သည္။

"မိဘနဲ႕ သားသမီး၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ အေဆြ ခင္ပြန္း အခ်င္းခ်င္း တဦးကို တဦး တကယ္ စြန္႕ပစ္မယ္ ဆိုရင္ စြန္႕ပစ္လို႕ ရတယ္၊ ဘယ္လိုမွ စြန္႕ပစ္လို႕ မရတာက ကိုယ့္ကိုယ္ပဲ ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားဖူး သလား"

စာေရးသူ၏ နားတြင္ ေႏြေခါင္ေခါင္ မိုးႀကိဳး ပစ္ခ်သံ ၾကားလိုက္ ရသကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသည္။ မ်ားစြာလည္း တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ား သြားသည္။ ႏႈတ္မွလည္း ….

"လွေအာင္ … လွေအာင္ … လွေအာင္ …. မဟုတ္လား" ဟု သံုးထပ္ဆင့္ ေမးလိုက္သည္။

"ဟုတ္တယ္ လွေအာင္ပဲ၊ မင္းနဲ႕ ငါဟာ ခုခ်င္းတူတူ၊ အခု တို႕အသက္ (၅၇) ႏွစ္ ရွိၾကၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းအ႟ြယ္က ငါးဆယ္ေလာက္၊ ငါ့အ႟ြယ္က ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္၊ မိုက္ျပစ္ မိုက္ဒဏ္ ေတြေပါ့"

လွေအာင္က ျပန္ေျဖသည္။

"တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္ေလရာမွာ မင္းကို သတိထား ရွာတယ္ မေတြ႕ဘူး၊ မင္း အေၾကာင္းကို တို႕ ဆံုတိုင္း ေျပာၾကတယ္"

စာေရးသူက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္၏ ။

"ေအး …. ငါေတာ့ မင္းတို႕ အားလံုး နီးပါးကို မၾကာခဏ ေတြ႕ေန တာပဲ၊ မင္းတို႕ မိသားစု ဒီကို လာတာ ဒါနဲ႕ ပါဆို ေျခာက္ေခါက္ ရွိၿပီ၊ ငါ့ကို အားလံုးက ေတြ႕ၾက တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိ ၾကဘူး၊ မွတ္မိ ႏိုင္စရာလဲ မရွိဘူး။"

"ငါကလဲ ဘယ္သူ႕ ကိုမွ မေခၚဘူး၊ ဒီ အေနအထားနဲ႕ ဒီလူေတြကို ဘယ္ပါးစပ္နဲ႕ ေခၚမလဲ၊ ခုလဲ မင္းကို ငါမေခၚ ခ်င္ဘူး၊ ငါးေခါက္လံုးလံုး ေအာင့္ေန ခဲ့တယ္၊ ခု …. မေနႏိုင္လို႕ ေခၚတာ၊ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ကြာ၊ စကားတခြန္း ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ ေခၚမိတာ"

"သူငယ္ခ်င္း …. မင္းကို ငါသူငယ္ခ်င္း လိုပဲ သေဘာ ထားတယ္၊ ေတာင္းပန္ မေနနဲ႕၊ လာ …. တို႕ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာ သြား စကား ေျပာရေအာင္၊ ဒါမွ မဟုတ္ရင္ ငါနဲ႕ ရန္ကုန္ လိုက္ခ့ဲ"

စာေရးသူက ျဖတ္ေျပာ လိုက္သည္။

"ဘယ္လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကမွ ငါ့ကို အထိုုင္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ရန္ကုန္လဲ မလိုက္ဘူး၊ မင္းတို႕ ျပန္သြား တာနဲ႕ ငါတျခား ေနရာကို ေျပာင္းေတာ့မယ္၊ ငါစကား တခြန္း ေျပာခ်င္ လြန္းလို႕ ငါျဖစ္ေၾကာင္း အသိ ေပးရတာ၊ အခု ငါေျပာခ်င္တဲ့ စကား ေျပာၿပီးၿပီ၊ ငါေက်နပ္ၿပီ"

"မင္း ေျပာခ်င္တဲ့ စကားက ဘာလဲ"

စာေရးသူက နားမလည္စြာ ေမးလိုက္သည္။
"ေစာေစာက ငါေျပာတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စြန္႕ပစ္လို႕ မရဘူး ဆိုတာေလ၊ ဒီစကားကို အေဖ ေျပာတုန္းက မင္းနဲ႕ ငါ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ၾကားတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ငါ့မ်က္ႏွာကို အေဖ ျမင္ရင္ လည္ပင္း ထညၟစ္ လိမ့္မယ္၊ အေဖ ေျပာတာ ငါတကယ္ မယံုခဲ့ဘူး၊ မင္းကိုေတာင္ ငါေျပာ ေသးတယ္၊ ေလာကမွာ စည္းစိမ္ မခံစား ႏိုင္တဲ့ အ႟ြယ္ ေရာက္ရင္ ေသပစ္ လိုက္မယ္လို႕။"

"ငါ ေသာင္းက်န္း တာနဲ႕ စာရင္ ငါ့လက္ရွိ ႟ုပ္ဘဝ အေျခအေနဟာ နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ စည္းစိမ္ပ်က္၊ ႟ုပ္ပ်က္ ကတည္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြန္႕ပစ္ဖို႕ သတ္ေသဖို႕ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့တာ အႀကိမ္ တရာ မကဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူရဲေဘာ ေၾကာင္ၿပီး မေအာင္ျမင္ ခဲ့ဘူး၊ ' အထံု ေရစက္ မပါလို႕' ဆိုၿပီး ေျပာရင္လဲ ရတယ္။"

"ရယ္စရာ ေျပာရရင္ ငါ သိပ္ ေနာင္တ ရတယ္၊ ဆင္းရဲလို႕ မဟုတ္ဘူး၊ အေဖ့ စကားကို မထီမဲ့ျမင္ ျပဳခဲ့ တာကို ေနာင္တ ရတာ၊ အေဖ့ကို ေျပာခ်င္တယ္၊ 'က႗န္ေတာ္ မွားပါၿပီ' လို႕၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုက္ေျပာ မလဲ၊ ဒီေတာ့ ေနာင္တ ဆိုတာ အလကား ပဲလို႕ ငါ မွတ္ခ်က္ ခ်တယ္။"

"ဒါေပမယ့္ မင္းကို ေတြ႕တဲ့ အခါမွာ 'ေနာင္တ ဆိုတာ အလကား မဟုတ္ဘူး' လို႕ အေတြး ေပါက္ခဲ့ ျပန္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ဟိုတုန္းက မင္း စာေရးတယ္ ဆိုတာ သိထားဖူးလို႕ မင္းနဲ႕ ေတြ႕ရရင္၊ မင္းနဲ႕ စကား ေျပာရရင္ အလကား ျဖစ္သြားတဲ့ ငါ့ေနာင္တဟာ လာလတၲံ႕ေသာ လွေအာင္ ေလာင္းကေလးေတြ အတြက္ တန္ဖိုး မျဖတ္ ႏိုင္ေသာ ပတၲျမား ရတနာ ျဖစ္ေအာင္ မင္း ဖန္တီး ႏိုင္လိမ့္ မယ္လို႕ ငါ ယံုၾကည္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို မ်က္စိ မွိတ္ၿပီး ဇြတ္ေခၚ လိုက္ရတာ။"

"ကဲ …. သြားေတာ့၊ မင္း မိသားစုေတြ မင္းကို ေမွ်ာ္ေန ၾကလိမ့္မယ္၊ မင္း ငါ့ကို ေျပာစရာ ရွိေသးရင္ ျပန္ အဆင္းမွာ ေျပာ၊ ငါ ဒီက ေစာင့္ေနမယ္"

လွေအာင္က စကားရွည္ႀကီး ေျပာၿပီး စာေရးသူအား ႏွင္လႊတ္ လိုက္သည္။ စာေရးသူက မိသားစုမ်ား စိတ္ပူ ေနမည္ကို စိုးသည္က တေၾကာင္း၊ လွေအာင္ ေစာင့္ေနဦးမည္ ဆိုသည္က တေၾကာင္း တို႕ေၾကာင့္ လွေအာင္အား ေမးလိုသည့္ အခ်က္အလက္ မ်ားကို အျပန္မွ ေမးမည္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ရင္ျပင္ေပၚသို႕ တက္လာ ခဲ့သည္။ ဘုရား ဖူးၿပီး ျပန္ဆင္း လာေသာ အခါ လွေအာင္အား အရိပ္အေယာင္ မွ်ပင္ မေတြ႕ရ ေတာ့ေပ။

ေၾသာ္ … ေနာင္တ ဆိုသည္မွာ အလကား ဆိုေပမယ့္ ….

လွေအာင္၏ ေနာင္တ ကိုမူ လွေအာင္ကေလးမ်ား အတြက္ 'ပတၲျမား' ျဖစ္ပါ ေစသား ….။

ေခ်ာင္းဆံု အုန္းသြင္
စပယ္ဦး ျမန္မာ ဝတၪဳတို မဂၢဇင္း
၁၉၈၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ။ စာအုပ္ အမွတ္ (၅၆)
===========================
စပယ္ဦး စာေပ ျဖန္႕ခ်ီေရးက ၂ဝဝ၅ ခု၊ စက္တင္ဘာ လမွာ ပထမ အႀကိမ္ ထုတ္ေဝ ျဖန္႕ခ်ီ ခဲ့တဲ့ စပယ္ဦး စာတည္း အဖြဲ႕ဝင္ တဦး စီစဥ္တဲ့ 'စပယ္ဦး လက္ေ႟ြးစင္ ျမန္မာ ဝတၳဳတိုမ်ား (၄)' က ေခ်ာင္းဆံု အုန္းသြင္ရဲ႕ "ေနာင္တ ဆိုသည္မွာ ပတၲျမား" ကို ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပ လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။